အခါတပါး ဘိႏၷၿမိဳ႕ကိုအစိုးရေသာ ေစာ္ဘြားႀကီးတြင္ သားေတာ္ႏွစ္ပါးရွိ၏။ ေစာ္ဘြားႀကီးမရွိ၍
သားေတာ္ႀကီးက ဘိႏၷကၿမိဳ႕ကို မင္းျပဳေတာ္မူ၏။ ေနာင္ေတာ္၏ လုပ္ႀကံမႈကိုစိုးရိမ္သျဖင့္
ညီေတာ္အငယ္ သိဂၤဗိုလ္သည္ အလုပ္အေႂကြးတို႔ႏွင္႔တကြ ျမင္ဆိုင္းအရပ္သို႔
တိမ္းေရွာင္လာသည္။ ျမင္ဆိုင္းတြင္ အသည္သူႂကြယ္ သမီးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီး ရာဇသၾကၤန္၊
အသခၤရာ၊ သီဟသူဟူေသာ သားေတာ္သံုးပါး ထြန္းကားသည္။ အခါတပါး သိဂၤဗိုလ္သည္
တူးရြင္းထမ္းျပီး ေတာသို႔ သြားရာတြင္ ေနာက္ကတူးရြင္းကို မိုးၾကိဳးပစ္ေလ၏။ သိဂၤဗိုလ္သည္
"ငါကား အိုမင္းျပီ၊
ငါ့သားေျမးတို႔သည္ ေရွ႕သို႔အထင္အရွား ေကာင္းစားရစ္လိမ့္မည္" ဟူ၍နိမိတ္ကိုဖတ္ျပီး
သားသံုးေယာက္ကို နရသီဟပေတ့မင္းၾကီးအား ဆက္သေလ၏။
နရသီဟပေတ့မင္းၾကီးသည္လည္း ထိုသူတို႔၏ အသြင္အျပင္ကို ျမင္ေတာ္မူသည္ျဖစ္၍
အပါးေတာ္တြင္ခစားေစ၏။ ထိုသံုးေယာက္တို႔သည္ နရသီဟပေတ့မင္း ေပးအပ္ေသာ
တာဝန္တို႔ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္သျဖင့္ ဆုလာဘ္ေတာ္ႏွင့္တကြ
ေက်းရြာေပးေတာ္မူ၏။ နရသီဟပေတ့မင္းၾကီး မရွိ၍သားေတာ္ေက်ာ္စြာမင္း
လက္ထက္တြင္လည္း အမႈေတာ္ကို ထမ္းသည္။ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား၍
ေက်နပ္အားရေတာ္မူေသာေၾကာင့္ အစ္ကိုအၾကီးကို ရာဇသၾကၤန္ဟူေသာ အမည္ျဖင့္
ျမင္ဆိုင္းျမိဳ႕ကို ေပးေတာ္မူ၏။ ညီအလတ္ကိုလည္း အသခၤရာ ဟူေသာအမည္ျဖင့္
မကၡရာၿမိဳ႕ကိုေပးေတာ္မူ၏။ ညီေတာ္အငယ္ကိုလည္း သီဟသူဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ပင္လယ္ျမိဳ႔
(ပင္လယ္ဘူး) ကိုေပးေတာ္မူ၏။
AD- ၁၂၈၇ ခုႏွစ္တြင္ မြန္ဂိုတပ္မ်ား ပုဂံသို႔ လာေရာက္ တိုက္ခိုက္သျဖင့္
နရသီဟပေတ့မင္းသည္ ျပည္သို႔ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ခဲ့ရသည္။ သားေတာ္ သီဟသူက
ခမည္းေတာ္ကို အဆိပ္ခတ္၍ လုပ္ၾကံသျဖင္႔ နရသီဟပေတ့ (ေခၚ) တရုတ္ေျပးမင္း
နတ္ရြာစံေလသည္။ သီဟသူသည္လည္း ပဲခူးစား ငပမြန္ငယ္ကို ေလးႏွင္ပစ္ရာ မိမိျမွားျဖင့္
မိမိကိုယ္ကိုထိ၍ နတ္ရြာစံေလသည္။ ထို႔ေနာက္ နရသီဟပေတ့မင္း၏ သားေတာ္အငယ္
ေက်ာ္စြာမင္းသည္ ၁၂၈၉ ခုႏွစ္တြင္ ပုဂံထီးနန္းကို သိမ္းျမန္းအုပ္စိုးသည္။
ေက်ာ္စြာမင္း မင္းျဖစ္ေတာ္မူလာျပီးေနာက္ မိဖုရားဖြားေစာကို တိုင္ပင္ျခင္းမရွိသျဖင့္ မင္း (၃)
ဆက္တိုင္ေအာင္ မိဖုရားျဖစ္ခဲေသာ မိဖုရားဖြားေစာသည္ ေက်ာ္စြာမင္းအေပၚ မေက်နပ္မႈမ်ား
ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိဖုရားေစာသည္ ရွမ္းညီေနာင္သံုးဦးကို တိုင္ပင္၍
ေက်ာ္စြာမင္းကို နန္းခ်ရန္စီစဥ္ေလသည္။
ရွမ္းညီေနာင္သံုးဦးတို႔သည္ အစတြင္ ပုဂံ၏ေက်းဇူးသစၥာကို ခံယူဟန္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။
မြန္ဂိုတို႔ကို ေၾကာက္ရြံ႔၍လည္း ပုန္ကန္သူမ်ားအျဖစ္ မခံယူလိုေပ။ သို႔ရာတြင္ သီဟသူသည္
ေအဒီ ၁၂၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ဧကရာဇ္ အျဖစ္ေၾကညာသည္။ ေက်ာ္စြာမင္းသည္ မြန္ဂိုတို႔ႏွင့္
အဆက္အသြယ္ရွိေနရကား ရာဇသၾကၤန္ႏွင့္ သီဟသူတို႔တို႔သည္ တေကာင္းတြင္ရွိေသာ
မြန္ဂိုတို႔ကို တိုက္ခိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပုဂံကိုတိုက္ခိုက္၍ AD ၁၂၉၈ တြင္
ေက်ာ္စြာမင္းကိုနန္းခ်ၾကသည္။ မိဖုရားေစာႏွင့္တိုင္ပင္၍ ေက်ာ္စြာမင္းကို သားႏွင့္တကြ
ျမင္စိုင္းသို႔ပင့္ေဆာင္၍ သကၤန္းဝတ္ေစျပီး ျမင္စိုင္း၌ အေစာင့္အေရွာက္ႏွင့္တကြ ထား၏။
ဤအတြင္း ေက်ာင္ဆည္ခရိုင္၏ အေနာက္ဘက္ပိုင္းတြင္ သီရိရာဇာ အမည္ျဖင့္
ဗမာဘုရင္တစ္ပါးေပၚေပါက္၍ ရွမ္းတို႔ကိုတိုက္ခိုက္သည္။ ရွမ္းတို႔သည္ ပပိုင္ဆီပူ (ဇင္းမယ္)မွ
စစ္ကူေတာင္းကာ စားေရရိကၡာႂကြယ္ဝလွေသာ
ျမစ္သာဆယ္တစ္ခရိုင္လံုးကိုသိမ္းပိုက္ၾကသည္။၁၂၉၉ ခုႏွစ္တြင္ ရွမ္းတို႔သည္
ေစာနစ္မင္းကိုပုဂံ၌ နန္းတင္၍ ရုပ္ေသးရုပ္အျဖစ္ထားကာ မြန္ဂိုတို႔ကို တစ္ဘက္တြင္
လွည့္ျဖား၍ ပိရိစြာလိမ္လည္ ထားၾကသည္။
ေအဒီ ၁၃၀၁ ခုႏွစ္တြင္ မြန္ဂိုတပ္မ်ား မင္းရိုးကို နန္းတင္ရန္အတြက္ ျမင္စိုင္းသို႔
ေရာက္လာၾကသည္။ ရွမ္းညီေနာင္သံုးဦးတို႔သည္ ထိုအေၾကာင္းကို ၾကားသိသျဖင့္
နန္းက်ေက်ာ္စြာကို သတ္ၿပီး မင္းရိုးမရွိၿပီ ဟုေျပာကာ ေက်ာ္စြာမင္း၏ ေခါင္းကို
မြန္ဂိုတို႔အားျပေလ၏။ မြန္ဂိုစစ္သူႀကီးတို႔လဲ "မင္းရိုးမရွိလွ်င္ ငါတို႔ျပန္မည္။
လက္ေဆာင္ပဏၰာကရသာ ေပးေတာ့" ဟုဆိုလာသျဖင့္ ရွမ္းညီေနာင္သံုးပါးတို႔သည္လည္း
လက္ေဆာင္ပဏၰာ၊ လက္နက္မ်ားစြာစီရင္၍ ပို႔ေလသည္။ မြန္ဂိုတို႔သည္
မိမိတို႔၏စစ္သည္အင္အားကို ျပလို၍ အလ်ားတာ (၇၀၀၀)၊ အနံ (၂) တာ၊ ေစာက္ (၂)
တာရွိသည့္ နယ္ျခားေျမာင္းကို ေနဝင္ၿပီးမွ စတင္တူးေဖာ္ရာ ေနမထြက္ခင္
တူးၿပီးသည္ဟုဆိုသည္။ တူးရြင္းသြားထိုးမိ၍ ျပတ္ေလေသာ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားတို႔ကို
ေကာက္ယူစုပံုထားသျဖင့္ ဆယ္တင္းဝင္ပုတ္ႏွင့္ ျပည့္သည္ဟူ၏။ ထိုမြန္ဂိုတပ္မ်ားထဲတြင္
တရုတ္စစ္သည္ေတာ္မ်ား၊ ေမာရွမ္းစစ္သည္ေတာ္မ်ား၊ မိုးမိတ္၊ မိုးေကာင္း စစ္သည္ေတာ္မ်ား၊
ရွဲန္ဆည္စစ္သည္ေတာ္မ်ား ပါဝင္လာၾကသျဖင့္ ေျမာင္းကိုဦးေဆာင္တူးသူမွာ မိုးမိတ္ေစာဘြား
ခြန္ယီကြဲခမ္းႏွင့္ ရွဲန္ဆည္မွ ေတာဝ့္ႏြဲ႔ခ်ယ္ တို႔ျဖစ္သည္။ မြန္ဂိုတို႔သည္လည္း ေက်ာ္စြာမင္း၏
ဦးေခါင္းကိုယူ၍ျပန္ေလသည္။
(ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္းတြင္မူ ေအဒီ ၁၃၀၁ ခုႏွစ္တြင္ မြန္ဂိုတပ္မ်ားသည္ ရွမ္းညီေနာင္တို႔၏
ျမိဳေတာ္ျဖစ္ေသာ ျမင္စိုင္းျမိဳကို ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ၾကသည္။ မိမိတို႔ထံ ထြက္ေျပးလာေသာ
(နန္းက်ေက်ာ္စြာ၏သား) ရဟန္းေတာ္ ကုမာရကႆပ ကိုလည္း နန္းတင္ရန္
တစ္ပါတည္းေခၚလာၾကသည္။ ျမင္စိုင္းကို ရံ၍တိုက္ရာ ေအာင္လုနီးပါးတြင္ ရွမ္းညီေနာင္တို႔၏
ပရိယာယ္ေၾကာင့္ အလံကိုျဖဳတ္ျပီးလွ်င္ မြန္ဂိုတပ္မ်ား ဆုတ္ခြါသြားၾကေလသည္။
တက္ေတာ္မူမင္းႀကီး အမည္ခံယူေသာ ကုမာရကႆပသည္လည္း မြန္ဂိုတပ္မ်ားႏွင့္
ျပန္လည္လိုက္ပါသြားရေလသည္။)
ေအဒီ ၁၃၁၂ ခုႏွစ္တြင္ သီဟသူသည္ ျမစ္ငယ္ျမစ္ႏွင့္ ေပါင္းေလာင္းျမစ္ဆံုရာတြင္
ပင္းယျမိဳ႕ကိုတည္ေထာင္စိုးစံေတာ္မူေလသည္။ ပင္းယျမိဳ႕ကိုတည္ေထာင္၍ (၆)
ႏွစ္ရွိေသာအခါ သားေတာ္ဥဇနာကို အိမ္ေရွ႕အရာ ေပးေတာ္မူ၏။
သားေတာ္အလတ္ေက်ာ္စြာအား ပင္လယ္ဘူးျမိဳ႕ကို ေပးေတာ္မူ၏။ သားေတာ္အငယ္
ေနာ္ရထာကို ရွစ္ရွားျမိဳ႕ကိုေပးေတာ္မူ၏။ တရံေရာအခါေတာင္ငူစား သဝန္ငယ္သည္
ဆက္ကပ္ျမဲ မဆက္ေသာေၾကာင့္ သားေတာ္အိမ္ေရွ႕ဥပစာႏွင့္ သားေတာ္ အလတ္ေက်ာ္စြာကို
အလံုးအရင္း ဆင္ျမင္းမ်ားႏွင့္ခ်ီရေလ၏။ ေတာင္ငူသဝန္ငယ္သည္ မေထာင္သာဝန္႔သျဖင့္
သစၥာေတာ္ခံျပီး လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ား ဆက္သခဲ့ရသည္။ ညီေနာင္သံုးပါးသည္ (၁၂) ႏွစ္တိုင္
ျမင္စိုင္း၊ မကၡရာ၊ ပင္လယ္ဘူး တို႔၌ တိုင္းျပည္ကို အျပိဳင္အုပ္စိုးခဲ့ၾကသည္။ နန္းသက္ (၁၂)
ႏွစ္ရွိေသာအခါ ေအဒီ ၁၃၁၅ ခုတြင္ ညီေတာ္သီဟသူသည္ ေနာင္ေတာ္ အသခၤရာအား
ေဆးျဖင့္လုပ္ၾကံသျဖင့္ ေနာင္ေတာ္ အသခၤရာနတ္ရြာစံေလသည္။ ေအဒီ ၁၃၂၇ တြင္
ရာဇသၾကၤန္သည္ မက်န္းမာ၍ နတ္ရြာစံေလသည္။
တစ္စီးရွင္သီဟသူသည္ အိမ္နိမ့္ (၃၃)၊ စည္းစိမ္ (၂၂)၊ သက္ေတာ္ (၅၅)
ႏွစ္တြင္နတ္ရြာစံေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သားေတာ္ဥဇနာသည္ ခမည္းေတာ္၏ ထီးနန္းကို
ဆက္ခံေလသည္။ ဥဇနာမင္းသည္ အိမ္နိမ့္ (၂၂)၊ စည္းစိမ္ (၂၀)၊ သက္ေတာ္ (၄၂)ႏွစ္တြင္
ညီေတာ္ေက်ာ္စြာအား ထီးနန္းလႊဲအပ္ေတာ္မူေလသည္။ ေက်ာ္စြာမင္းသည္ အိမ္နိမ့္ (၃၆)၊
စည္းစိမ္ (၉)၊ သက္ေတာ္ (၄၅)ႏွစ္တြင္ နတ္ရြာစံေလသည္။ ယင္းေနာက္
သားေတာ္ေက်ာ္စြာသည္ (၁၀) ႏွစ္မင္းျဖစ္ေတာ္မူ၏။ ၄င္းေနာက္ ေအဒီ (၁၃၆၃) ခုတြင္
ေက်ာ္စြာ၏ညီေတာ္ နရသူသည္ (၃) ႏွစ္မင္းျဖစ္ခဲျပီး ေမာရွမ္းတို႔ကဖမ္းဆီးသြားေသာေၾကာင့္
"ေမာပါနရသူ" ဟူ၍ အမည္တြင္ေလသည္။
ေအဒီ ၁၃၁၅ ခုႏွစ္တြင္ သီဟသူ၏သားေတာ္ငယ္ အသခၤရာေစာယြန္း
(ေျမာက္နန္းမိဖုရား၏သားေတာ္) သည္ စစ္ကိုင္းျမိဳ႕ကိုတည္ေတာ္မူသည္။ (စစ္ကိုင္းကို
ရွမ္းဘာသာျဖင့္ "ေစက်ိဳင္း" ဟုေခၚသည္။ "ေစ" သည္ "ေဒသ" ျဖစ္၍၊ "က်ိဳင္း" သည္
"မန္က်ည္းပင္" ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ "ေစက်ိဳင္း" ဆိုသည္မွာ မန္က်ည္းပင္ ေပါေသာေဒသ"
ဟုအဓိပၸာယ္ရသည္။) ေအဒီ ၁၃၆၃ ခုႏွစ္ ကဆုန္လတြင္ နရသူ၏ ဖိတ္ေခၚခ်က္အရ
ေမာရွမ္းတို႔သည္ စစ္ကိုင္းကို တိုက္ခိုက္၍ ထိုႏွစ္ နယုန္လတြင္ ပင္းယကို တိုက္ခိုက္ေလသျဖင့္
စစ္ကိုင္းႏွင့္ပင္းယ ႏွစ္ျမိဳ႕လံုးပ်က္ရသည္။ ေမာရွမ္းတို႔သည္ ပင္းယျမိဳ႕ကိုႏိုင္ျပီး
နရသူႏွင့္တကြ
ဆင္ျဖဴ (၃) စီးကိုယူကာ ျပန္ေလလွ်င္ နရသူ၏ေနာင္ေတာ္ ဥဇနာေပ်ာင္ကို
အမွဴးအမတ္အေပါင္း ညွိ၍ ေစာဥမၼာႏွင့္စံုဖက္၍
နန္းတင္ၾကသည္။ ဥဇနာေပ်ာင္နန္းတက္၍ သံုးလရွိေသာအခါ သတိုးမင္းဖ်ားသည္
ၾကခတ္ဝမွလာ၍ ဥဇနာေပ်ာင္ကို လုပ္ၾကံၿပီးေသာ္ ေစာဥမၼာကို မိဖုရားေျမွာက္၍ ပင္းယကို
မင္းျပဳေတာ္မူ၏။ အင္းဝသည္ မင္းဆက္ (၆) ဆက္၊ မင္းသက္ (၅၂) ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီး စစ္ကိုင္းသည္
မင္းဆက္ (၇) ဆက္၊ မင္းသက္ (၃၉) ႏွစ္ရွိခဲ့သည္။
အင္းဝမင္းႀကီးစြာေစာ္ကဲ (ေအဒီ ၁၃၆၈-၁၄၀၁) ႏွင့္ ယင္း၏သားေတာ္ မင္းေခါင္ (ေအဒီ
၁၄၀၁-၁၄၂၁) တို႔လက္ထက္တြင္ အင္းဝႏွင့္ ဟံသာဝတီတို႔ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀)
ကာလၾကာစစ္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ္လည္း မည္သူက မည္သူ႔ကိုႏိုင္ေအာင္ မတိုက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။
ထိုေခတ္ဟံသာဝတီ မင္းကား ရာဇာဓိရာဇ္မင္းျဖစ္ေပသည္။ ေအဒီ၁၄၁၇ ခုႏွစ္တြင္
၄င္းတို႔စစ္ပြဲမ်ား ရပ္တန္႔ခဲ့ေလသည္။ အင္းဝႏွင့္ ဟံသာဝတီတို႔စစ္ျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္တြင္
ဗမာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ေတာင္ငူတြင္ စိုးစံခဲ့ျပီး ဗမာႏိုင္ငံေတာ္ကို ထူေထာင္ႏိုင္ရန္အတြက္
အင္အားစုေဆာင္းေသာ
အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ အရွင္သုခမိႏၵ (တန္႔ယန္း) ၏ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ယံုၾကည္မႈႏွင့္
ဓေလ့ထံုးစံမ်ား စာအုပ္မွေကာက္ႏႈတ္တင္ျပသည္။
No comments :
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.