(ထီးေပါင္းကားစာအုပ္တိုက္ကထုတ္၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ "ဂံ-ဂိုး-၀" စာအုပ္၊ ၂၀၀၅၊
ဒီဇင္ဘာ၊ ပထမအႀကိမ္မွ)
႐ွင္းလင္းေျပာျပစရာ အမ်ားႀကီးေနာ္။ အခ်ိန္ကာလတိုတိုမွာ ေနာင္အၾကာႀကီး အက်ိဳး
အျပစ္ခံရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ တိုးေနတယ္။ ျမန္မာအမ်ား
က ဗုဒၶသာသနာဟာ အႏွစ္ငါးေထာင္တည္မယ္လို႔ ယံုတယ္။ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။
သာသနာ အဓြန္႔႐ွည္ေအာင္လုပ္ဖို႔ လူအား ေငြအား အမ်ားႀကီးလိုတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဘာပဲေျပာေျပာ တခုခုကို တကယ္ယံုၾကည္ၿပီး လုပ္ခ်င္ၾကၿပီဆိုရင္ ဟိုလိုတမ်ိဳးလုပ္၊ ဒီလိုတမ်ိဳး
လုပ္နဲ႔ ပန္းတိုင္ကို ဆိုက္သြားတာပါပဲ။ အဲဒီအားကို ငါက အသံုးခ်ရမွာလို႔ ငါယူဆၿပီးသား၊
လူစြမ္းေကာင္းဆိုရင္ အေျပာမပိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက အစြမ္းထက္တဲ့ ဧရာမပုဂိၢဳလ္ႀကီး
ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါ သီရိပရ၀မမဟာရာဇာဓိရာဇ (ဘုန္းက်က္သေရႀကီးတဲ့
တရားေစာင့္တဲ့ မင္းတကာ့မင္း) လို႔ ဆိုတယ္။
အခု ငါ ဘယ္လို မင္းတကာ့မင္း ျဖစ္လာတယ္ ဆိုတာ ေျပာမယ္။ ငါ့ ပတ္လည္မွာ
မင္းေသးမင္းေျမႇာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနတယ္။ သူတို႔ကို တဦးခ်င္းခြဲၿပီး ျဖိဳလွဲဖို႔ လြယ္ပါတယ္။
သာသနာ ၂၀၉၄၊ သကၠရာဇ္ ၉၁၂၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၅၅၀ အဲဒီတုန္းက ငါ ေကတုမတီ (ေတာင္ငူ)
ကို သြားၿပီးတိုက္တယ္။ ၁၁ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၁ မွာ ေတာင္ငူကို ငါရတယ္။ ၿမိဳ႔သိမ္းတယ္ဆိုရင္
ဘာေတြျဖစ္မလဲ မင္းတို႔ ေတြးၾကည့္စမ္း။ ငါေျပာပါမယ္ကြာ၊ ဘုရားအို၊ ေက်ာင္းအိုကို
ျပင္တယ္ကြာ၊ အသစ္လည္း ထပ္ေဆာက္တယ္၊ ဗုဒၶ႐ွင္ေတာ္ျမတ္ ဘုရားတရားေတာ္ကို
ျပန္႔ပြါးေအာင္ ေျပာမယ္ ေဟာမယ္၊ ေဒသအလိုက္ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ အဲဒီမွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ
ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္။ ဒီလူေတြက လူပါး လူနပ္ေတြ၊ ငါ့ဆီ၀င္လာၿပီး
အသက္မေသ စည္းစိမ္မပ်က္ ဆက္လက္အမႈထမ္းလိုပါ သတဲ့၊ ငါ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ
သူတို႔က လာေျပာတာေလ။ ၿမိဳ႔၀န္ကို ၿမိဳ႔၀န္ဆက္ခန္႔၊ ေစာ္ဘြားကို ေစာ္ဘြားပဲ ဆက္ေနပါေစ၊
ငါ့ကို ဘ၀႐ွင္မင္းတရားႀကီးတဲ့၊ ဒါ သူတို႔ ေခၚတာ၊ ကဲ မလြယ္ဘူးလား။ ေနာက္ ျပည္ၿမိဳ႔ကို ၃၀
ၾသဂုတ္ ၁၅၅၁ မွာ ငါတိုက္ယူျပန္တယ္။ ငါ့ နာမည္နဲ႔ အဲဒီၿမိဳ႔မွာ ေကာင္းမႈေတြ အထပ္ထပ္
သူတို႔က လုပ္ေပးၾကတယ္။ ငါကေတာ့ လူအင္အားနဲ႔ လက္နက္အင္အားထပ္ျဖည့္ၿပီး
ဟံသာ၀တီ (ဗဂိုး) ကို ၁၂ မတ္ ၁၅၅၂ မွာ သြားတိုက္တယ္။ တဘက္ရန္သူ မင္းဆိုတဲ့လူက
ဆင္စီးၿပီး ထြက္လာတယ္။ သူနဲ႔ ဆင္စီးခ်င္း တေယာက္ခ်င္း စစ္ထိုး၀ံ့မလားတဲ့။ ငါ့ဆင္
ဥေပါသထက သူ႔ဆင္ရဲ႔ အစြယ္ေတြကို ခ်ိဳးပစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္၀မွာ
ဒီေရတက္တာ မင္းျမင္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့ စစ္သားေတြက သူ႔ၿမိဳ႔တြင္းကို ဒီေရတက္သလို
ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆက္တိုက္ ေကာင္းမႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ျဖစ္တယ္။
နန္းမေ႐ွ႔မွာ ေခါင္းေလာင္းဆြဲထားၿပီး နစ္နာခ်က္ တခုခု႐ွိသူတိုင္း အတားအဆီးမ႐ွိ ဒီ
ေခါင္းေလာင္း ထိုးခြင့္ေပးထားတယ္။ (ေခါင္းေလာင္းသံၾကားရင္ ဘာဒုကၡ လဲလို႔ ေမးၿပီး
မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းေပးပါတယ္။) တိုက္ေရး ခိုက္ေရးေတြ ေခတၱျဖစ္ျဖစ္
အားလံုးရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မိဖုရားႀကီး လက္ဆြဲၿပီး ၁၂ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၄ မွာ ငါတို႔
ဘိသိက္ခံတယ္။ ငါလည္း သာသနာ့ဒါယကာႀကီး ျဖစ္ၿပီေပါ့။
ငါ့ကို ေျပာၾကတယ္။ ဗုဒၶကို ယံုၾကည္တဲ့ ေဒသအမ်ားႀကီးမွာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့မင္းက ဗုဒၶရဲ႔
အဆံုးအမကို မနာယူၾကဘူးတဲ့။ ဒီကိစၥကို ငါ ဘယ္လိုေျဖ႐ွင္းသလဲဆိုေတာ့ ငါ့မွာ ႐ွိသမွ်
ေရအား ၾကည္းအား အကုန္စု႐ံုးၿပီး ေျမာက္အရပ္နဲ႔ အေ႐ွ႔ေျမာက္အရပ္ကို ခ်ီတက္ခဲ့တယ္။
အ၀ကို ၂၂ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၅ မွာ သိမ္းလိုက္ႏိုင္တယ္။ ငါ့ကို ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ၿပီး
အသတ္အျဖတ္ပဲ လံု႔လျပဳေနတယ္လို႔ အားလံုးက ထင္ေနၾကၿပီ မဟုတ္လား။ အေသ
အေပ်ာက္က နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ငါတို႔ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ထက္ျမက္
တာကို လူသိမ်ားလာေတာ့ ၿမိဳ႔တၿမိဳ႔ကို ငါတို႔ ခ်ဥ္းကပ္တာနဲ႔ နည္းနည္းေလာက္ ဟန္ေရးျပ
တိုက္ခိုက္လိုက္႐ံုနဲ႔ (ဒါမွမဟုတ္) လံုး၀မတိုက္ရဘဲနဲ႔ လက္နက္ခ် အညံ့ခံၾကတယ္။
႐ွင္း႐ွင္းေျပာေတာ့ ငါတို႔ကလည္း သိပ္ၿပီး ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္
အားႀကီးတယ္၊ အားသာတယ္ မဆိုႏိုင္သလို သူတို႔ကလည္း သိပ္ညံ့့တယ္၊ သိပ္ဖ်င္းတယ္။
တို႔ ေစ့ေစ့ၾကည့္တာကိုပဲ မခံရဲဘူးဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ငါက စစ္ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔
ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္သတင္းေတာ့ ႐ွိပါရဲ႔၊ သတၱိေရာ၊ ဇြဲလံု႔လေရာ မေခဘူးေလ၊ ၿမိဳ႔ေတြ
၀န္းက်င္က စိုက္ခင္းပ်ိဳးခင္းေတြ ဖ်က္တယ္၊ စစ္မၾကာခဏ တိုက္ေနရတဲ့ေပါ့။ စစ္အျမဲတိုက္
ေနၾကရင္ ငတ္သထက္ ငတ္ၾကမယ္၊ ဘယ္ၿမိဳ႔မွ တို႔က အျပင္က အၾကာႀကီး ၀ိုင္းပိတ္ဆို႔ထား
တာကို မခံႏိုင္ပါ။ ျမန္ျမန္ စစ္ေအးစကားေျပာၿပီး အသနားခံလိုက္ၾကတယ္။ ေစာေစာက ေျ
ပာသလို ငါ့ကို သခင္အျဖစ္ လက္ခံလိုက္ၾကတယ္။ အရင္က ရတဲ့ ရာထူးဂုဏ္ထူး ဥစၥာစီးပြါး
မဆုတ္ယုတ္ရင္ ၿပီးစတမ္းေပါ့။ ငါကလည္း ေပးတဲ့ကတိသစၥာတည္ေအာင္ ထိန္းပါတယ္။
စစ္ေအာင္သူေတြဟာ ေလာဘမသတ္ႏိုင္ဘဲ ရသမွ် နိုင္သမွ် ႏွိပ္စက္လုပ္ၾကတဲ့ အထဲမွာ
ငါမပါဘူး။ တခါက သူပုန္ ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔ ႐ွိသမွ်ကို ကပ္နဲ႔ေလွာင္ၿပီး အစာေရစာ မေပးဘဲ
မီးတိုက္သတ္ဖို႔ ထားတယ္။ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြ ႂကြလာၿပီး သူတို႔ ဒကာေတြကို
ေ႐ြးႏႈတ္ၿပီး ေခၚသြားခြင့္လည္းျပဳေရာ တကယ့္အႀကီးအကဲ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ
က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ တို႔မွာလည္း သတ္ရတဲ့လူ ေလ်ာ့သြားတာ ေကာင္းတာေပါ့။
အ၀မင္း၊ အမတ္နဲ႔ ေနာက္လိုက္ေတြက ငါတို႔ဆီမွာ သစၥာေရ လာေသာက္ၿပီး ငါတို႔
တပ္သားျဖစ္လာေတာ့ ငါတို႔အဖို႔လည္း ဆက္လက္ နယ္ပယ္သိမ္းသြင္းဖို႔ ခြန္အားျပည့္သြားျပန္
တယ္။ ဒီလိုပဲ ပေဒသရာဇ္တိုင္းႏိုင္ငံေတြမွာ လုပ္ျမဲပါ။ ကုလား (ဥေရာပ) ေၾကးစားတပ္ကို
ေတာ့ ဒီလိုမထင္နဲ႔ေလ။ သူတို႔ကိုလည္း သာသနာေျမကလြဲရင္ ႀကိဳက္တာကို ႀကိဳက္သ
ေလာက္ယူလို႔ ခြင့္ေပးထားပါတယ္။ ငါကလည္း ေနရာသစ္ကို သိမ္းၿပီးရင္ ေက်ာင္းဘုရား
ျပဳျပင္မယ္၊ ေစတီကို ေ႐ြးခ်ယ္လို႔ စီစဥ္ျမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစတစ မြန္ေဒသ
ျမန္မာေဒသေတြက ေစတီေတြမွာ ေ႐ႊတ၀င္း၀င္းနဲ႔ ေ႐ႊႏိုင္ငံ ျဖစ္လာပါတယ္။ ရဟန္းေတြ
ကလည္း ၀ိနည္းေတာ္ကို ေလးေလးစားစား လိုက္နာက်င့္သံုးတာကို ေတြ႔ရတယ္။
လူေတြကလည္း ဗုဒၶသာသနာ၀င္ေတြလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ အေနအထိုင္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔
လာတယ္။ သူသူငါငါ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ ႐ွိၾကပါတယ္။
သီရိလၤကာမွာ ဗုဒၶသာသနာ ေမွးမွိန္ေနတယ္လို႔ ငါၾကားရေတာ့ ႐ုတ္တရက္ သိပ္စိတ္ထိခိုက္
သြားတယ္။ ပိဋိကတ္တစံုနဲ႔ က်မ္းတတ္ဆရာေတာ္တခ်ိဳ႔ကို ေစလႊတ္ပါတယ္။ ဒီလို
က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္ေတြအျပင္ လက္သမားဆရာ ပန္းခ်ီဆရာေတြလည္း ထည့္လိုက္ေသး တယ္။
ဟိုမွာ ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီး လွပတင့္တယ္ေအာင္ ေဆးေရးေ႐ႊခ် လုပ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
လိုသမွ် ပစၥည္းကိရိယာေတြလည္း သယ္ေဆာင္သြားခိုင္းပါတယ္။ တကယ့္ကို ငါက
သူတို႔အေပၚမွာ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းထားကို သိေအာင္၊ သူတို႔ အေျခအေနေကာင္း
လာေအာင္ ဆႏၵ႐ွိတာကို ထင္႐ွားေအာင္ ငါ့ဆံေတာ္နဲ႔ မိဖုရားႀကီးဆံေတာ္ကို ျဖတ္ၿပီး
တံျမက္လုပ္ၿပီး စြယ္ေတာ္တိုက္မွာ ဖုန္လွည္းဖို႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ငါေစလႊတ္တဲ့အဖြဲ႔ဟာ
ေအာင္ပြဲရလို႔ ျပန္လာၿပီး ဟိုက စြယ္ေတာ္တုတဆူလည္း လက္ေဆာင္ေပးဆက္ လိုက္ပါေသး
တယ္။
ေန႔စဥ္ ငါ့ဘာသာ ငါေမးတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ ငါဘယ္ကိုသြားၿပီး ဗုဒၶသာသနာ ျပဳခြင့္ရမလဲဆို
တဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ႐ွမ္းမ်ားဟာ ဟိုအခါက သာသနာကို ေလးစားရေကာင္း မွန္း
မသိေသးတာ အမွန္ပါ။ မိဖုရားႀကီးကိုပါ ေခၚခဲ့ၿပီး ငါတို႔ ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ အညာကို ဆန္တယ္။
ခမ္းႀကီးနားႀကီး သြားတာေပါ့။ စစ္အဂၤါခင္းက်င္းၿပီး စစ္တိုက္ဖို႔လည္း ပါတယ္။ အ၀ကို
၂၄ ဒီဇင္ဘာ ၁၅၅၆ မွာ ေရာက္တယ္၊ ၈ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ ခရီးဆက္တယ္၊
ပတၱျမားေျမျဖစ္တဲ့ မိုးမိတ္နဲ႔ သီေပါက ၁၀ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ အညံ့ခံတယ္။ မိုးမိတ္ရဲ႔
အေနာက္ေျမာက္မွာ ေစတီတဆူတည္ဖို႔ ၈ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ ဘုရား အုတ္ျမစ္ခ်တယ္။
၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ ဌာပနာတိုက္ပိတ္တယ္။ လယ္ထြက္စပါး တႏွစ္တင္း ၆၀၀ ကို
သာသနာ့အေထာက္ အပ့ံျဖစ္ဖို႔ လွဴတယ္။ ဘုရားတည္တယ္ဆိုတာ ကူဘုရားပါ၊
အထြက္အ၀င္အတြက္ ကူ ေလးမ်က္ႏွာစလံုး အသံုးျပဳလို႔ ရပါတယ္။ ရတနာေစတီလို႔
သမုတ္ပါတယ္။ ေစတီကိုရံၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေလးေက်ာင္း ေဆာက္တယ္။ သီေပါမွာ
ေစတီတဆူ ထပ္ေဆာက္ပါတယ္။ ေစာ္ဘြား ႀကီးရဲ႔ ေျမးေတာ္ကို ၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ
အခမ္းအနားနဲ႔ သီေပါေစာ္ဘြားအသစ္ ခန္႔တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ လိုအပ္သမွ်ကို
ၫႊန္ၾကားမွာထားၿပီး ၁၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ မိုးမိတ္က ျပန္ခဲ့တယ္။ ဧရာ၀တီကို ထီးခ်ိဳင့္
က ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ ၂၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ ကူးပါတယ္။ ၂၈ မတ္ ၁၅၅၇ မွာ ၾကည္းေၾကာင္း
ေျမာက္ဘက္ကို ဆက္လက္ခ်ီတက္လို႔ မိုးၫႇင္းက ၂၈ မတ္ ၁၅၅၇ မွာ အညံ့ခံတယ္။
မိုးေကာင္းက ၂၆ မတ္ ၁၅၅၇ မွာ အညံ့ခံပါတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ
ငါလုပ္ေနက် ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔မူလေနရာ မွာပဲ ေစာ္ဘြားျပန္ခန္႔တယ္။ ဒီေတာ့
မိုးေကာင္းေစာ္ဘြားလည္း ဆက္ၿပီး မိုးေကာင္းေစာ္ဘြား ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ရတာ
စြန္႔လုပ္ရတာ ျဖစ္လို႔ ၾကားရသူတိုင္း အံ့ၾသၾကတယ္။ မိုးေကာင္း၊ မိုးၫႇင္း၊ ကေလး
ေစာ္ဘြားေတြကို ဘယ္လိုအုပ္ခ်ဳပ္မွ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာကို လမ္းၫႊန္ သင္ၾကားၿပီး
႐ွမ္းနယ္ေတြျဖစ္တဲ့ မိုးေကာင္း၊ မိုးၫႇင္း နဲ႔ မိုးမိတ္၊ သီေပါနယ္ေတြမွာ အႀကီးအကဲ ေသရင္
အ႐ွင္သခင္နဲ႔အတူ ကၽြန္ က်ားမေတြ သတ္ၿပီး သၿဂႋဳဟ္တဲ့ အစဥ္အလာတခုကို
တားျမစ္ပိတ္ပင္ခဲ့တယ္။ လံုးလံုးရပ္စဲေစပါတယ္။ အျပန္ခရီးကို ၉ ဧၿပီ ၁၅၅၇ မွာ
စတင္ထြက္ခဲ့တယ္။ ပုဂံမွာ ၀င္ၿပီး ေ႐ႊစည္းခံုကို ေ႐ႊခ်တယ္။ အခ်ိန္ပိႆာ ၂၁၀၀၀ (၇၆၆၅၀
ေပါင္) ႐ွိတဲ့ ေၾကးေခါင္းေလာင္းကို ၂၃ ေမ ၁၅၅၇ မွာ သြန္းေလာင္းေစတယ္။
ဧကရာဇ္ပိုင္နက္မရခင္ ဧကရာဇ္ျဖစ္တဲ့ ငါဟာ အခုလို စြမ္းေဆာင္ခဲ့ ပံု ေခါင္းေလာင္းမွာ
ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ေစတယ္။
အၫႊန္း။ ။ မြန္ဘာသာနဲ႔ ေရးထိုးထားတဲ့ ေ႐ႊစည္းခံုေခါင္းေလာင္းစာ။
(မြန္ေက်ာက္စာၫြန္႔ေပါင္း၊ ခ်စ္သိန္း ၁၉၆၅၊ စာ ၁၀၅-၁၀၈)
ေစာမင္းျဖဴ
ဒီဇင္ဘာ၊ ပထမအႀကိမ္မွ)
႐ွင္းလင္းေျပာျပစရာ အမ်ားႀကီးေနာ္။ အခ်ိန္ကာလတိုတိုမွာ ေနာင္အၾကာႀကီး အက်ိဳး
အျပစ္ခံရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ တိုးေနတယ္။ ျမန္မာအမ်ား
က ဗုဒၶသာသနာဟာ အႏွစ္ငါးေထာင္တည္မယ္လို႔ ယံုတယ္။ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။
သာသနာ အဓြန္႔႐ွည္ေအာင္လုပ္ဖို႔ လူအား ေငြအား အမ်ားႀကီးလိုတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဘာပဲေျပာေျပာ တခုခုကို တကယ္ယံုၾကည္ၿပီး လုပ္ခ်င္ၾကၿပီဆိုရင္ ဟိုလိုတမ်ိဳးလုပ္၊ ဒီလိုတမ်ိဳး
လုပ္နဲ႔ ပန္းတိုင္ကို ဆိုက္သြားတာပါပဲ။ အဲဒီအားကို ငါက အသံုးခ်ရမွာလို႔ ငါယူဆၿပီးသား၊
လူစြမ္းေကာင္းဆိုရင္ အေျပာမပိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက အစြမ္းထက္တဲ့ ဧရာမပုဂိၢဳလ္ႀကီး
ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါ သီရိပရ၀မမဟာရာဇာဓိရာဇ (ဘုန္းက်က္သေရႀကီးတဲ့
တရားေစာင့္တဲ့ မင္းတကာ့မင္း) လို႔ ဆိုတယ္။
အခု ငါ ဘယ္လို မင္းတကာ့မင္း ျဖစ္လာတယ္ ဆိုတာ ေျပာမယ္။ ငါ့ ပတ္လည္မွာ
မင္းေသးမင္းေျမႇာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနတယ္။ သူတို႔ကို တဦးခ်င္းခြဲၿပီး ျဖိဳလွဲဖို႔ လြယ္ပါတယ္။
သာသနာ ၂၀၉၄၊ သကၠရာဇ္ ၉၁၂၊ ခရစ္ႏွစ္ ၁၅၅၀ အဲဒီတုန္းက ငါ ေကတုမတီ (ေတာင္ငူ)
ကို သြားၿပီးတိုက္တယ္။ ၁၁ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၁ မွာ ေတာင္ငူကို ငါရတယ္။ ၿမိဳ႔သိမ္းတယ္ဆိုရင္
ဘာေတြျဖစ္မလဲ မင္းတို႔ ေတြးၾကည့္စမ္း။ ငါေျပာပါမယ္ကြာ၊ ဘုရားအို၊ ေက်ာင္းအိုကို
ျပင္တယ္ကြာ၊ အသစ္လည္း ထပ္ေဆာက္တယ္၊ ဗုဒၶ႐ွင္ေတာ္ျမတ္ ဘုရားတရားေတာ္ကို
ျပန္႔ပြါးေအာင္ ေျပာမယ္ ေဟာမယ္၊ ေဒသအလိုက္ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ အဲဒီမွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ
ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္။ ဒီလူေတြက လူပါး လူနပ္ေတြ၊ ငါ့ဆီ၀င္လာၿပီး
အသက္မေသ စည္းစိမ္မပ်က္ ဆက္လက္အမႈထမ္းလိုပါ သတဲ့၊ ငါ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ
သူတို႔က လာေျပာတာေလ။ ၿမိဳ႔၀န္ကို ၿမိဳ႔၀န္ဆက္ခန္႔၊ ေစာ္ဘြားကို ေစာ္ဘြားပဲ ဆက္ေနပါေစ၊
ငါ့ကို ဘ၀႐ွင္မင္းတရားႀကီးတဲ့၊ ဒါ သူတို႔ ေခၚတာ၊ ကဲ မလြယ္ဘူးလား။ ေနာက္ ျပည္ၿမိဳ႔ကို ၃၀
ၾသဂုတ္ ၁၅၅၁ မွာ ငါတိုက္ယူျပန္တယ္။ ငါ့ နာမည္နဲ႔ အဲဒီၿမိဳ႔မွာ ေကာင္းမႈေတြ အထပ္ထပ္
သူတို႔က လုပ္ေပးၾကတယ္။ ငါကေတာ့ လူအင္အားနဲ႔ လက္နက္အင္အားထပ္ျဖည့္ၿပီး
ဟံသာ၀တီ (ဗဂိုး) ကို ၁၂ မတ္ ၁၅၅၂ မွာ သြားတိုက္တယ္။ တဘက္ရန္သူ မင္းဆိုတဲ့လူက
ဆင္စီးၿပီး ထြက္လာတယ္။ သူနဲ႔ ဆင္စီးခ်င္း တေယာက္ခ်င္း စစ္ထိုး၀ံ့မလားတဲ့။ ငါ့ဆင္
ဥေပါသထက သူ႔ဆင္ရဲ႔ အစြယ္ေတြကို ခ်ိဳးပစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္၀မွာ
ဒီေရတက္တာ မင္းျမင္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့ စစ္သားေတြက သူ႔ၿမိဳ႔တြင္းကို ဒီေရတက္သလို
ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆက္တိုက္ ေကာင္းမႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ျဖစ္တယ္။
နန္းမေ႐ွ႔မွာ ေခါင္းေလာင္းဆြဲထားၿပီး နစ္နာခ်က္ တခုခု႐ွိသူတိုင္း အတားအဆီးမ႐ွိ ဒီ
ေခါင္းေလာင္း ထိုးခြင့္ေပးထားတယ္။ (ေခါင္းေလာင္းသံၾကားရင္ ဘာဒုကၡ လဲလို႔ ေမးၿပီး
မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းေပးပါတယ္။) တိုက္ေရး ခိုက္ေရးေတြ ေခတၱျဖစ္ျဖစ္
အားလံုးရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မိဖုရားႀကီး လက္ဆြဲၿပီး ၁၂ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၄ မွာ ငါတို႔
ဘိသိက္ခံတယ္။ ငါလည္း သာသနာ့ဒါယကာႀကီး ျဖစ္ၿပီေပါ့။
ငါ့ကို ေျပာၾကတယ္။ ဗုဒၶကို ယံုၾကည္တဲ့ ေဒသအမ်ားႀကီးမွာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့မင္းက ဗုဒၶရဲ႔
အဆံုးအမကို မနာယူၾကဘူးတဲ့။ ဒီကိစၥကို ငါ ဘယ္လိုေျဖ႐ွင္းသလဲဆိုေတာ့ ငါ့မွာ ႐ွိသမွ်
ေရအား ၾကည္းအား အကုန္စု႐ံုးၿပီး ေျမာက္အရပ္နဲ႔ အေ႐ွ႔ေျမာက္အရပ္ကို ခ်ီတက္ခဲ့တယ္။
အ၀ကို ၂၂ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၅ မွာ သိမ္းလိုက္ႏိုင္တယ္။ ငါ့ကို ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ၿပီး
အသတ္အျဖတ္ပဲ လံု႔လျပဳေနတယ္လို႔ အားလံုးက ထင္ေနၾကၿပီ မဟုတ္လား။ အေသ
အေပ်ာက္က နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ငါတို႔ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ထက္ျမက္
တာကို လူသိမ်ားလာေတာ့ ၿမိဳ႔တၿမိဳ႔ကို ငါတို႔ ခ်ဥ္းကပ္တာနဲ႔ နည္းနည္းေလာက္ ဟန္ေရးျပ
တိုက္ခိုက္လိုက္႐ံုနဲ႔ (ဒါမွမဟုတ္) လံုး၀မတိုက္ရဘဲနဲ႔ လက္နက္ခ် အညံ့ခံၾကတယ္။
႐ွင္း႐ွင္းေျပာေတာ့ ငါတို႔ကလည္း သိပ္ၿပီး ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္
အားႀကီးတယ္၊ အားသာတယ္ မဆိုႏိုင္သလို သူတို႔ကလည္း သိပ္ညံ့့တယ္၊ သိပ္ဖ်င္းတယ္။
တို႔ ေစ့ေစ့ၾကည့္တာကိုပဲ မခံရဲဘူးဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ငါက စစ္ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔
ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္သတင္းေတာ့ ႐ွိပါရဲ႔၊ သတၱိေရာ၊ ဇြဲလံု႔လေရာ မေခဘူးေလ၊ ၿမိဳ႔ေတြ
၀န္းက်င္က စိုက္ခင္းပ်ိဳးခင္းေတြ ဖ်က္တယ္၊ စစ္မၾကာခဏ တိုက္ေနရတဲ့ေပါ့။ စစ္အျမဲတိုက္
ေနၾကရင္ ငတ္သထက္ ငတ္ၾကမယ္၊ ဘယ္ၿမိဳ႔မွ တို႔က အျပင္က အၾကာႀကီး ၀ိုင္းပိတ္ဆို႔ထား
တာကို မခံႏိုင္ပါ။ ျမန္ျမန္ စစ္ေအးစကားေျပာၿပီး အသနားခံလိုက္ၾကတယ္။ ေစာေစာက ေျ
ပာသလို ငါ့ကို သခင္အျဖစ္ လက္ခံလိုက္ၾကတယ္။ အရင္က ရတဲ့ ရာထူးဂုဏ္ထူး ဥစၥာစီးပြါး
မဆုတ္ယုတ္ရင္ ၿပီးစတမ္းေပါ့။ ငါကလည္း ေပးတဲ့ကတိသစၥာတည္ေအာင္ ထိန္းပါတယ္။
စစ္ေအာင္သူေတြဟာ ေလာဘမသတ္ႏိုင္ဘဲ ရသမွ် နိုင္သမွ် ႏွိပ္စက္လုပ္ၾကတဲ့ အထဲမွာ
ငါမပါဘူး။ တခါက သူပုန္ ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔ ႐ွိသမွ်ကို ကပ္နဲ႔ေလွာင္ၿပီး အစာေရစာ မေပးဘဲ
မီးတိုက္သတ္ဖို႔ ထားတယ္။ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြ ႂကြလာၿပီး သူတို႔ ဒကာေတြကို
ေ႐ြးႏႈတ္ၿပီး ေခၚသြားခြင့္လည္းျပဳေရာ တကယ့္အႀကီးအကဲ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ
က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ တို႔မွာလည္း သတ္ရတဲ့လူ ေလ်ာ့သြားတာ ေကာင္းတာေပါ့။
အ၀မင္း၊ အမတ္နဲ႔ ေနာက္လိုက္ေတြက ငါတို႔ဆီမွာ သစၥာေရ လာေသာက္ၿပီး ငါတို႔
တပ္သားျဖစ္လာေတာ့ ငါတို႔အဖို႔လည္း ဆက္လက္ နယ္ပယ္သိမ္းသြင္းဖို႔ ခြန္အားျပည့္သြားျပန္
တယ္။ ဒီလိုပဲ ပေဒသရာဇ္တိုင္းႏိုင္ငံေတြမွာ လုပ္ျမဲပါ။ ကုလား (ဥေရာပ) ေၾကးစားတပ္ကို
ေတာ့ ဒီလိုမထင္နဲ႔ေလ။ သူတို႔ကိုလည္း သာသနာေျမကလြဲရင္ ႀကိဳက္တာကို ႀကိဳက္သ
ေလာက္ယူလို႔ ခြင့္ေပးထားပါတယ္။ ငါကလည္း ေနရာသစ္ကို သိမ္းၿပီးရင္ ေက်ာင္းဘုရား
ျပဳျပင္မယ္၊ ေစတီကို ေ႐ြးခ်ယ္လို႔ စီစဥ္ျမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစတစ မြန္ေဒသ
ျမန္မာေဒသေတြက ေစတီေတြမွာ ေ႐ႊတ၀င္း၀င္းနဲ႔ ေ႐ႊႏိုင္ငံ ျဖစ္လာပါတယ္။ ရဟန္းေတြ
ကလည္း ၀ိနည္းေတာ္ကို ေလးေလးစားစား လိုက္နာက်င့္သံုးတာကို ေတြ႔ရတယ္။
လူေတြကလည္း ဗုဒၶသာသနာ၀င္ေတြလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ အေနအထိုင္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔
လာတယ္။ သူသူငါငါ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ ႐ွိၾကပါတယ္။
သီရိလၤကာမွာ ဗုဒၶသာသနာ ေမွးမွိန္ေနတယ္လို႔ ငါၾကားရေတာ့ ႐ုတ္တရက္ သိပ္စိတ္ထိခိုက္
သြားတယ္။ ပိဋိကတ္တစံုနဲ႔ က်မ္းတတ္ဆရာေတာ္တခ်ိဳ႔ကို ေစလႊတ္ပါတယ္။ ဒီလို
က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္ေတြအျပင္ လက္သမားဆရာ ပန္းခ်ီဆရာေတြလည္း ထည့္လိုက္ေသး တယ္။
ဟိုမွာ ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီး လွပတင့္တယ္ေအာင္ ေဆးေရးေ႐ႊခ် လုပ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
လိုသမွ် ပစၥည္းကိရိယာေတြလည္း သယ္ေဆာင္သြားခိုင္းပါတယ္။ တကယ့္ကို ငါက
သူတို႔အေပၚမွာ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းထားကို သိေအာင္၊ သူတို႔ အေျခအေနေကာင္း
လာေအာင္ ဆႏၵ႐ွိတာကို ထင္႐ွားေအာင္ ငါ့ဆံေတာ္နဲ႔ မိဖုရားႀကီးဆံေတာ္ကို ျဖတ္ၿပီး
တံျမက္လုပ္ၿပီး စြယ္ေတာ္တိုက္မွာ ဖုန္လွည္းဖို႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ငါေစလႊတ္တဲ့အဖြဲ႔ဟာ
ေအာင္ပြဲရလို႔ ျပန္လာၿပီး ဟိုက စြယ္ေတာ္တုတဆူလည္း လက္ေဆာင္ေပးဆက္ လိုက္ပါေသး
တယ္။
ေန႔စဥ္ ငါ့ဘာသာ ငါေမးတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ ငါဘယ္ကိုသြားၿပီး ဗုဒၶသာသနာ ျပဳခြင့္ရမလဲဆို
တဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ႐ွမ္းမ်ားဟာ ဟိုအခါက သာသနာကို ေလးစားရေကာင္း မွန္း
မသိေသးတာ အမွန္ပါ။ မိဖုရားႀကီးကိုပါ ေခၚခဲ့ၿပီး ငါတို႔ ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ အညာကို ဆန္တယ္။
ခမ္းႀကီးနားႀကီး သြားတာေပါ့။ စစ္အဂၤါခင္းက်င္းၿပီး စစ္တိုက္ဖို႔လည္း ပါတယ္။ အ၀ကို
၂၄ ဒီဇင္ဘာ ၁၅၅၆ မွာ ေရာက္တယ္၊ ၈ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ ခရီးဆက္တယ္၊
ပတၱျမားေျမျဖစ္တဲ့ မိုးမိတ္နဲ႔ သီေပါက ၁၀ ဇန္န၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ အညံ့ခံတယ္။ မိုးမိတ္ရဲ႔
အေနာက္ေျမာက္မွာ ေစတီတဆူတည္ဖို႔ ၈ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ ဘုရား အုတ္ျမစ္ခ်တယ္။
၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ ဌာပနာတိုက္ပိတ္တယ္။ လယ္ထြက္စပါး တႏွစ္တင္း ၆၀၀ ကို
သာသနာ့အေထာက္ အပ့ံျဖစ္ဖို႔ လွဴတယ္။ ဘုရားတည္တယ္ဆိုတာ ကူဘုရားပါ၊
အထြက္အ၀င္အတြက္ ကူ ေလးမ်က္ႏွာစလံုး အသံုးျပဳလို႔ ရပါတယ္။ ရတနာေစတီလို႔
သမုတ္ပါတယ္။ ေစတီကိုရံၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေလးေက်ာင္း ေဆာက္တယ္။ သီေပါမွာ
ေစတီတဆူ ထပ္ေဆာက္ပါတယ္။ ေစာ္ဘြား ႀကီးရဲ႔ ေျမးေတာ္ကို ၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ
အခမ္းအနားနဲ႔ သီေပါေစာ္ဘြားအသစ္ ခန္႔တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ လိုအပ္သမွ်ကို
ၫႊန္ၾကားမွာထားၿပီး ၁၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ မိုးမိတ္က ျပန္ခဲ့တယ္။ ဧရာ၀တီကို ထီးခ်ိဳင့္
က ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ ၂၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၅၅၇ မွာ ကူးပါတယ္။ ၂၈ မတ္ ၁၅၅၇ မွာ ၾကည္းေၾကာင္း
ေျမာက္ဘက္ကို ဆက္လက္ခ်ီတက္လို႔ မိုးၫႇင္းက ၂၈ မတ္ ၁၅၅၇ မွာ အညံ့ခံတယ္။
မိုးေကာင္းက ၂၆ မတ္ ၁၅၅၇ မွာ အညံ့ခံပါတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ
ငါလုပ္ေနက် ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔မူလေနရာ မွာပဲ ေစာ္ဘြားျပန္ခန္႔တယ္။ ဒီေတာ့
မိုးေကာင္းေစာ္ဘြားလည္း ဆက္ၿပီး မိုးေကာင္းေစာ္ဘြား ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ရတာ
စြန္႔လုပ္ရတာ ျဖစ္လို႔ ၾကားရသူတိုင္း အံ့ၾသၾကတယ္။ မိုးေကာင္း၊ မိုးၫႇင္း၊ ကေလး
ေစာ္ဘြားေတြကို ဘယ္လိုအုပ္ခ်ဳပ္မွ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာကို လမ္းၫႊန္ သင္ၾကားၿပီး
႐ွမ္းနယ္ေတြျဖစ္တဲ့ မိုးေကာင္း၊ မိုးၫႇင္း နဲ႔ မိုးမိတ္၊ သီေပါနယ္ေတြမွာ အႀကီးအကဲ ေသရင္
အ႐ွင္သခင္နဲ႔အတူ ကၽြန္ က်ားမေတြ သတ္ၿပီး သၿဂႋဳဟ္တဲ့ အစဥ္အလာတခုကို
တားျမစ္ပိတ္ပင္ခဲ့တယ္။ လံုးလံုးရပ္စဲေစပါတယ္။ အျပန္ခရီးကို ၉ ဧၿပီ ၁၅၅၇ မွာ
စတင္ထြက္ခဲ့တယ္။ ပုဂံမွာ ၀င္ၿပီး ေ႐ႊစည္းခံုကို ေ႐ႊခ်တယ္။ အခ်ိန္ပိႆာ ၂၁၀၀၀ (၇၆၆၅၀
ေပါင္) ႐ွိတဲ့ ေၾကးေခါင္းေလာင္းကို ၂၃ ေမ ၁၅၅၇ မွာ သြန္းေလာင္းေစတယ္။
ဧကရာဇ္ပိုင္နက္မရခင္ ဧကရာဇ္ျဖစ္တဲ့ ငါဟာ အခုလို စြမ္းေဆာင္ခဲ့ ပံု ေခါင္းေလာင္းမွာ
ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ေစတယ္။
အၫႊန္း။ ။ မြန္ဘာသာနဲ႔ ေရးထိုးထားတဲ့ ေ႐ႊစည္းခံုေခါင္းေလာင္းစာ။
(မြန္ေက်ာက္စာၫြန္႔ေပါင္း၊ ခ်စ္သိန္း ၁၉၆၅၊ စာ ၁၀၅-၁၀၈)
ေစာမင္းျဖဴ
No comments :
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.