မိုးေကာင္း သပိတ္တိုက္ပြဲ နိဒါန္း (၁)

        ၈၈ မိုးေကာင္း

  ေႀသာ္ႀသဂုတ္လေတာင္ေရာက္ေနၿပီပဲလို႔စဥ္းစားရင္း က်ေနာ္ရဲ့အေတြးတခ်ိဳ႕က ၈၈ 


ကာလအခ်ိန္ ဆိုတာေလးကို ျပန္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေအာက္ျမစိမ္း 

မိုးေကာင္းကိန္း 

က်ေနာ္ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးအေၾကာင္းကို နဲနဲေတာ့မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္္္။ စတုတၳ 

မိုးေကာင္းၿမိဳ႕ကို ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၁၅၃ ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁၂ ရက္၊ အဂၤါေန႔နံနက္ 

အာရုဏ္တက္ခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕ေဟာင္း ေစာ္ဘြားႀကီး၏သား “စပ္ေမာင္ဆိုင္” က နန္႔ရင္းေခ်ာင္းႏွင့္

 နန္႔ေကာင္းေခ်ာင္းဆံုရာေနရာတြင္ မိုးေကာင္းၿမိဳ႕ ကိုစတင္တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ 

နန္႔ေကာင္းေခ်ာင္းႏွင့္ နန္႕ရင္းေခ်ာင္းတို႔ေပါင္းဆုံၿပီး အေနာက္မွအေရွ႕သို႔

 ေကြ႕ဝိုက္စီးဆင္းေနေသာ မိုးေကာင္းေခ်ာင္းကို အမွီျပဳတည္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္သလို

 အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္တို႕တြင္ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ သဘာဝအလွျဖစ္သည့္ 

စိမ္းလန္းစိုျပည္ေသာ ေတာင္ရုိး ေတာင္တန္း မ်ား၏အလွကို ရွဳမၿငီးဖြယ္ ျမင္ေတြ႔နိုင္ပါတယ္္္ ။

မိုးေကာင္းၿမိဳ႕ကိုတည္ေသာ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၁၅၃ ခုႏွစ္ကို မွတ္သားရလြယ္ေစရန္

 “အိမ္ေအာက္ျမစိမ္း မိုးေကာင္းကိန္း” ဟု စပ္ဆိုထားခဲ့ပါတယ္။

  


 အေနာက္မွာ အေရွ႕သို႔ စီးဆင္းေနတဲ့ မိုးေကာင္းေခ်ာင္း ေက်ာက္စိမ္းထြက္ရာ ဖားကန္႔၊

 ေတာေမွာ္၊ လံုးခင္း စတဲ့ ရတနာေျမကို သြားရာလမ္း စခန္းေထာက္အျဖစ္ 

နားခိုရာၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ျဖစ္သလို ရတနာေျမမွ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားကို ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားတဲ့ 

ၿမိဳ႕ကေလး လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္အႏွံ႕မွ လာေရာက္

 ေနထိုင္၏စီးပြားရွာၾကတဲ့ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ ကေလးလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြက 

စီးပြားေရးအေတာ္အသင့္ေခ်ာင္းလည္ၾကသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။

 (အခုမဟုတ္ဘူးေနာ္ဟိုတုန္းကေျပာတာ) ပိုက္ဆံမရွိလ်င္ ဖားကန္႕(သို႔) ေတာေမွာ္

 တက္သြားလိုက္ၾက တူးလို႔ရလာတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းေတြကို ေရာင္းခ်လို႔ရတဲ့ေငြေလးနဲ႔ 

တႏွစ္ေလာက္ထိုင္စားလိုက္ ကုန္ရင္ ဖားကန္႔ျပန္သြားလိုက္နဲ႔ အပူအပင္သိပ္မရွိၾကဘူး

 သဘာဝတရားကေပးထားတဲ့ ရတနာေျမကို မွီခို စားေသာက္ ေနၾကတဲ့သူေတြေပါ့ ။ အဲဒီထဲမွာ

 က်ေနာ္လည္းပါတာေပါ့ သံုးစရာပိုက္ဆံမရွိလ်င္ အေမ့ဆီကေတာင္း အကိုေတြဆီကေတာင္း

 ဘယ္သူမွမရွိလ်င္ အေမေသတၱာထဲ နွုိက္သြားလိုက္တာပဲ ဘာျပႆနာမွမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္

 က်ေနာ့္ဘဝ က်ေနာ့္အနာဂါတ္အတြက္ ဘာမွေလးေလးနက္နက္ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး

 ေက်ာင္းသြားလိုက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္လိုက္ ေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စား

 ဘာမွအေလးအနက္ မစဥ္းစားတဲ့လူငယ္ တေယာက္ေပါ့။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ပညာကို

 လိုလိုလားလား သင္ယူတာတခါမွ မရွိခဲ့ဘူးပါဘူး ။ တခါေတာ့ အဂၤလိပ္စာ ဆရာက 

အေရွ႕မွာစာသင္ေနတုန္း က်ေနာ္ကေနာက္မွာ တံမ်က္စည္းကို ဂီတာလုပ္တီးေနလို႔ ဆရာက

 ေဒါသတႀကီးနဲ႕ `မင္းစာမသင္ခ်င္ထြက္သြား ဆန္ကုန္ေျမေလး” 

လို႔ေတာင္အေျပာခံရဘူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ဟာ

 တကယ္ဆန္ကုန္ေျမေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ရဲ့စဥ္းစားခ်က္

 ဟာဆယ္တန္းေအာင္ရင္ တကၠသိုလ္ တက္ၿပီး ပိုက္ဆံျဖဳန္းမယ္၊ အေလလိုက္မယ္ ပဲ 

စဥ္းစားနိုင္ခဲ့တယ္။ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲၿပီးေတာ့ ဖားကန္႔ဖက္

 (ေတာေမွာ္)မွာေက်ာက္တူးဖို႔သူငယ္ခ်င္း သိန္းထိုက္နဲ႔ သြားခဲ့ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့

 ေငြရရင္ ရန္ကုန္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုၿပီးသြားလည္ဖို႕ပါ ေငြဆိုတာ ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔

 ေဒသမွာ ေတာ့သိပ္မရွားဘူးလို႔ေျပာရပါမယ္။ ေက်ာင္းသားဘဝမွာေတာင္ ေငြရွာရတာ 

သိပ္ခက္ခက္ခဲခဲမရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ရန္ကုန္ကို က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း (၂)ေယာက္နဲ႔အတူ

 က်ေနာ့္အကို အပါအ၀င္ စုစုေပါင္း (၄) ေယာက္ အလည္တေခါက္

 ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကိုေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ကို က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ၁၉၈၈ခုႏွစ္

 ေမလကုန္ပိုင္းေလာက္မွာပါ။ ရန္ကုန္မွာ ပါလာတဲ့ပိုက္ဆံကို လိုက္ျဖဳန္းရင္း ေတာသား

 ေလးေယာက္ ေလွ်ာက္လည္ၾကတာေပါ့ မေရာက္တဲ့ေနရာ မရွိရေလေအာင္ အစံုပဲ ။ 

အင္းစိန္ဖက္က အမ်ိဳးေတြဆီသြားရင္း ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ကိုျဖတ္ၿပီးသြားရပါတယ္ RIT

 ေက်ာင္းေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဦးေလး ကမိတ္ဆက္ေပးပါတယ္ “ ဒါ RIT ေက်ာင္းပဲကြ

 ျပႆနာေတြျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားလိုက္ၿပီ ” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔

 အုပ္စုထဲကသိန္းထိုက္ က“ ရဲေဘာ္ဖုန္းေမာ္ မင္းကိုငါတို႔အေလးျပဳပါတယ္” လို႔ 

မဆီမဆိုင္ထေအာ္တယ္။ မတ္လတုန္းက စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသား နဲ႔

 အစိုးရျပႆနာျဖစ္တယ္ ဆိုတာေတာ့ ေရးေရးၾကားဖူးတယ္ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာ

 ေသေသျခာျခာ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္ကလွမ္းေမးလိုက္တယ ္ 

“ရဲေဘာ္ဖုန္းေမာ္ဆိုတာဘယ္သူလဲ” လို႔။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းသိန္းထိုက္က RIT

 ေက်ာင္းသားကိုဖုန္းေမာ္အေၾကာင္းကို မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း 

သိန္းထိုက္ဆိုတာ စာဖတ္ဝါသနာပါသူပါ စာအုပ္ဆို ဘာစာအုပ္ျဖစ္ျဖစ္

 ေတြ႕ရင္ဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ထဲမွာ သူဖတ္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းကို 

အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ေျပာတတ္သူေပါ့ ။ သိန္းထိုက္က ကိုဖုန္းေမာ္ 

အေၾကာင္းကိုေျပာျပေတာ့ က်ေနာ့္ ဦးေလးကလည္း “ ဟုတ္တယ္ အခုသတင္းေတြ 

ထြက္ေနတယ္ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကလဲ ဆႏၵျပမယ္တဲ့

 ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းလာတက္ၾကတဲ့ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဆို ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႔တ့ဲတဲ့နဲ႔

 ေက်ာင္းလာတက္ရတာ အခုလိုျဖစ္ေတာ့ သူတို႔ဖက္ကလည္း ခံျပင္းမွာေပါ့ .. “ မင္းတို႔လည္း

 လည္လို႔ဝရင္ျပန္ၾကေတာ့ကြာ ရန္ကုန္မွာ အေျခအေနသိပ္မေကာင္းဘူး ” လို႔ေျပာတယ္။ 

အဲဒီစကားကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးခံစားလိုက္ရတယ္။ ဘာကို 

ခံစားရမွန္း က်ေနာ္တိတိက်က်မသိခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္

 ေနၿပီးကခ်င္ျပည္နယ္ မိုးေကာင္းကို ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မိုးေကာင္းကို

 ျပန္ေရာက္ၿပီးသိပ္မၾကာမွီ ဇြန္လမွာ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ၿပီ ဆယ္တန္းေအာင္ စာရင္းလည္း

 ထြက္ၿပီ က်ေနာ္စာေမးပြဲေျဖတုန္းက အဂၤလိပ္ တဘာသာကို ေအာင္မွတ္ရေအာင္

 မေျဖနိုင္ခဲ့ဘူး ဒါေၾကာင့္ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ သူမ်ားေတြလို ရင္ခုန္စရာလည္းမလို 

ထင္ထားသည့္အတိုင္းက်သည္ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ ေအာင္ၾကတယ္။ 

ရန္ကုန္ကျပန္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားတတ္ လာတယ္

 ေက်ာင္းၾကာလူၾကာဘ၀နဲ႔ ေနလာခဲ့တာ အသက္လည္း (၂၀)ရွိၿပီ ေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စားဘ၀နဲ႔ 

မျဖတ္ သန္းခ်င္ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ လာမဲ့ႏွစ္ေတာ့ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ေျဖၿပီး 

ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြား တက္နိုင္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး အားနည္းတဲ့ အဂၤလိပ္ဘာသာကို

 က်ဴရွင္ယူၿပီး စာကိုပဲ ႏွစ္စထဲက ဖိလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။

  


မိုးေကာင္း မီးသတ္ လမ္းဆံု ဝိုင္းက်ဴရွင္ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ကို နယ္လွည့္ၿပီး 

က်ဴရွင္လိုက္ဖြင့္စားေနတဲ့ ဆရာေကာင္းသန္႔ဆိုသူ ေရာက္လာပါတယ္။ 

သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကဆြယ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း သြားတက္လိုက္တယ္ေပါ့။

 ေနာက္တပါတ္ေလာက္မွာ က်ဴရွင္ ဆရာေကာင္းသန္႔က သူနဲ႔တြဲသင္မဲ့ဆရာမ်ိဳးလြင္ဆိုသူ

 ခပ္ငယ္ငယ္ဆရာတေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ တလ ေလာက္အၾကာမွာ

 ဆရာေကာင္းသန္႔က က်ေနာ္တို႔ဆီကက်ဴရွင္လခေတြ ယူၿပီးထြက္ေျပးသြားပါေလ ေရာ ။ 

အဲဒီက်ဴရွင္မွာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား/သူ (၁၅)ေယာက္ရယ္ ဆရာမ်ိဳးလြင္ရယ္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ 

က်ဴရွင္ အတြက္ ငွါးထားတဲ့အခန္းခကလည္း မေပးရေသး က်န္ခဲ့တဲ့ ဆရာမ်ိဳးလြင္ 

စားေရးေသာက္ေရးကအစ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား/သူအတြက္ 

ပူပင္စရာျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီက်ဴရွင္ေလးကို ရပ္တန္႔ မသြားရေအာင္

 အားလံုးဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ၾကရတဲ့ ဝိုင္းက်ဴရွင္ေလး ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔

 ဆရာမ်ိဳးလြင္ဆက္ဆံေရးက ဆရာတပည့္ဆိုတာထက္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆက္ဆံေရး

 ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳး ျဖစ္လာပါတယ္ ။ စာသင္ရင္းနဲ႔ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာရင္ 

သူတို႔ဧရာတီတိုင္း ေဒးဒရဲၿမိဳ႕က နိုင္ငံေရးသမားေတြ ေသာက္တဲ့လၻက္ရည္ဆိုင္အေၾကာင္းေတြ

 ေထာင္ထဲေရာက္သြားတဲ့ သူ႔ရဲ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အေၾကာင္းေတြေျပာလာပါတယ္။ 

က်ေနာ္လည္း ဆရာမ်ိဳးလြင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလို ျဖစ္သြားၿပီး အားတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ 

သူ႔အခန္းကိုသြားၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြေျပာေနတတ္ပါတယ္ ။






တရားေဟာေနတဲ့ က်ဴရွင္ဆရာမ်ိဳးလြင္ က်ေနာ္နဲ႔ ဘီဘီစီ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ National 

အမ်ိဳးအစား ေရဒီယို ကက္ဆက္တလံုးရွိပါတယ္။ ေရဒီယိုနားေထာင္တဲ့ အေလ့ အထ 

က်ေနာ့္တြင္မရွိပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ေရဒီယိုမွလာေနေသာအသံမ်ားကေတာ့ က်ေနာ့္နားထဲ ေ

ရာက္ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အေဖမွာ ေရဒီိယုိလိုင္းေပါင္းစံုကို

 အၿမဲဖြင့္နားေထာင္ တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေဖ 

အမ်ားဆံုးနားေထာင္ေသာလိုင္းမွာ ဘီဘီစီနဲ႔ ဗမာျပည္ကြန္ ျမဴနစ္ ပါတီလိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။

 ေနာက္အေဖဆံုးသြားေပမဲ့လည္း ေရဒီယိုကိုဖြင့္ထားတဲ့ အက်င့္တခုေတာ့ ရလာပါတယ္ 

အစတုန္းကေတာ့ ေရဒီယိုမွ လာေနေသာသတင္းမ်ားကို အေလးအနက္ မထားခဲ့ပါဘူး ။

 ေနာက္ပိုင္း ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ေက်ာင္းသားမ်ား ကြက္ၾကားကြက္ၾကား ဆႏၵျပတဲ့သတင္းေတြကို

 စိတ္၀င္တစား အာရံုစိုက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘီဘီစီ သတင္းေထာက္ ခရစ္စတိုဘာဂန္းနက္ရဲ့

 သတင္းေပးပို႔ခ်က္ေတြကို မလြတ္တန္း နားေထာင္လာပါတယ္။ ၈ရက္ ၈လ ၈၈ 

မွာတနိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာေဆာင္တဲ့ ေက်ာင္းသား ဆႏၵျပမႈေတြျပဳလုပ္မယ္လို႔ 

ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္က ဘီဘီစီကေန အေမးအေျဖ လုပ္သြားတဲ့ 

သတင္းေတြကိုၾကားေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မရိုးမရြျဖစ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းလဲမသိျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

 ဒါေပမဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ နားေထာင္ခဲ့သမွ်သတင္းေတြကို

 ေဖာက္သည္ ျပန္ခ်ရတာကို အရသာေတြ႔လာပါတယ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း

 ရန္ကုန္မွာ ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းအေၾကာင္းေတြကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျ

ပာလာၾကပါတယ္။ ဒါကိုအခြင့္ေကာင္း ယူကာ က်ေနာ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးလိုက္ပါတယ္ 

“ငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေတြျဖစ္လာရင္ မင္းတို႔ ပါမလားလို႔” ေမးလိုက္ေတာ့ 

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က “မျဖစ္နိုင္ပါဘူးကြာ ဘယ္သူ ဦးေဆာင္မွာလဲ 

ဦးေဆာင္တဲ့သူမွမရိွတာ 

ငါတို႔ၿမိဳ႕ကစီးပြားေရးကိုပဲ စိတ္ဝင္စားၾကတာ” တဲ့ က်ေနာ္က အတည္ေပါက္နဲ႔

 “ရန္ကုန္ကေက်ာင္းသားေတြ လာဦးေဆာင္မွာေပါ့ ” က်ေနာ္အထင္ကို အတည္ေပါက္နဲ႔

 ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က “ဟ အဲဒါဆိုပါရမွာေပါ့


ငါတို႔လည္းေက်ာင္းသားေတြပဲ ” အဲဒါဆို ရန္ကုန္ေက်ာင္း သားေတြကိုေစာင့္ၾကတာေပါ့ ”

 လို႔ၿပီေျပာၿပီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေန က်ေနာ္တို႔ လမ္းခြဲလိုက္ၾကပါတယ္။





သပိတ္မွာ လူထူေတြပါလာၿပီ






သပိတ္တိုင္း ဟာေက်ာင္းသားကစခဲ့တာလို႔ ေျပာေနတဲ့ ျမစ္ႀကီးနား ေက်ာင္းသား ေက်ာ္စိုး 

ဒီေန႔႔က်မွတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ရွစ္လပိုင္းထဲကို ၀င္လာၿပီ က်ေတာ္တို႔ကိုဦးေဆာင္မဲ့ 

ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားဆိုတာေတြက ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ေပၚ မလာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ 

လာဦးေဆာင္မယ္ဆိုတာကို စဥ္းစားလို႔မရ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆိုတာလဲမသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ 

က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းသိန္းထိုက္ အိမ္ကိုေပါက္ခ်လာပါတယ္။ သူနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ ေက်ာင္းကမတူဘူး

 သူက(၈)တန္းေအာင္ေတာ့ အထက(၁) ကိုေျပာင္းသြားတယ္ က်ေနာ္ကေတာ့ အထက(၂) မွာ

 ေက်ာင္းေဆြး လူေဆြးေပါ့။ အထက(၁) လပါတ္စာေမးပြဲက ရွစ္ရက္ေန႔မွာ ေျဖရမယ္ 

သူစာမက်က္ရေသးဘူး ဘယ္လိုလုပ္ ရမလဲလို႔ လာၿငီးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က

 ဒါတိုက္ဆိုင္တာပဲ (၈)ရက္ေနမွာ တနိုင္ငံလံုးဆႏၵျပမယ္ မင္းလည္း ဆႏၵျပလိုက္ 

ဒါဆိုစာေမးပြဲလဲပ်က္ၿပီ မင္းလဲသပိတ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီလို႔ သာသာထိုးထိုး က်ေနာ္ေျပာ 

လိုက္ပါတယ္။ သူကစိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ ငါကလပါတ္မေျဖခ်င္တာ အဲဒီလိုလုပ္လို႕ေတာ့

 မျဖစ္ဘူးလို႔ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္က အတင္းတိုက္တြန္းေတာ့ သူလုပ္မယ္လို႔

 သေဘာတူလိုက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာကပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းစာေတြ ေရးၾကပါတယ္။

 (၈)ရက္ေန႔က်ရင္ အထက(၁)ကို သိန္းထိုက္ဦးေဆာင္ၿပီးထြက္လာ သူတို႔ေက်ာင္းက

 သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြေရာက္လာရင္ က်ေနာ္က အထက(၂)က ဦးေဆာင္ထြက္

 မယ္ဆိုၿပီး ဒုတိယကမၻာစစ္တုန္းက ဂ်ပန္၊ ဂ်ာမဏီ၊ အီတလီ ဝင္ရိုးတန္းနိုင္ငံေတြကမၻာႀကီးကို

 ခြဲေ၀သိမ္းပိုက္ မည့္အလား အစီအစဥ္ေတြကို ခ်လိုက္ၾကပါတယ္။ ၾသဂုတ္လ(၇)ရက္ေန႔ညမွာ

 သူေရးထားတဲ့စာကို က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္း အထက (၂)မွာကပ္ က်ေနာ္ေရးေသာ စာလိုလို 

ကဗ်ာလိုလို စာရြက္ကို သူတို႔ အထက(၁)မွာ ကပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့

 လက္ေရးမမွတ္မိေအာင္လို႕ပါ (၈)ရက္ေန႔ ေက်ာင္းမသြားခင္မွာ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ ေစာ္ဘြားတိုက္

 စားေသာက္ေသာက္ဆိုင္ကိုလာဖို႔ သိန္းထိုက္က ခ်ိန္းလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမသြားခင္ 

စားေသာက္ဆိုင္ကို ၀င္လိုက္ေတာ့ သိန္းထိုက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေဇာ္ရာ တို႕ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး 

ဝက္ေခါင္းသုပ္နဲ႔ မီးေတာက္(ကခ်င္အရက္)ေသာက္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ပါတယ္။ အစီစဥ္မစခင္

 ရဲေဆးတင္တာတဲ့ ။ မနက္ပိုင္းမွစ၍ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ျပင္မွာ တပ္စြဲထားတဲ့ ခလရ(၇၄)ဖက္က

 ေသနတ္သံ လက္နက္ႀကီးသံမ်ား တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကားေနရပါတယ္။ သိန္းထိုက္ကို

 က်ေနာ္ သိပ္စိတ္မခ်လို႕ သူ႕ေက်ာင္းဖက္မွ ပါတ္ၾကည့္ရန္ လိုက္သြားပါတယ္။ 

သိန္းထိုက္တေယာက္ လမ္းမွာ ေက်ာင္းသို႔သြားေနေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ဆရာ

 ဆရာမမ်ားကို ေက်ာင္းကိုမသြားၾကဖို႔ တိုက္ပံု တကားကားနဲ႔

 ေသာက္ထားတဲ့အရက္အရွိန္ေၾကာင့္ ေအာ္ေနသည္ကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္

 စိတ္ဓါတ္က်သြားတယ္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ကပ္ထားတဲ့စာကို ၈ နာရီေလာက္မွာ

 အမွတ္(၈) ေထာက္လွမ္းေရးက လာခြာသြားၿပီတဲ့ ေက်ာင္းသူ တခ်ိဳ႕ေျပာေနသံကိုၾကားရတယ္။ 

က်ေနာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕လည္း အထက(၁)က သိန္းထိုက္ဦးေဆာင္ခ်ိီတက္လာမဲ့

 ေက်ာင္းသားတန္းႀကီးကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါ တယ္။ တနာရီလည္းေပၚမလာ

 ႏွစ္နာရီလည္းေပၚမလာ ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္

 သူတို႔ေက်ာင္းဖက္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ BOC ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စစ္သားေတြ ေစာင့္ေနတာ

 ကိုေတြ႔လိုက္ရပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ေက်ာင္းဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသား

 ၊ေက်ာင္းသူေတြကို ေန႕လည္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ မျပန္ခိုင္းပဲ

 တားထားသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္ ။ ကားလမ္းနဲ႔ ရထားလမ္းအျဖတ္မွာ

 ရထားတစီးရပ္ထားသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ပါတ္ဝန္းက်င္ကိုစပ္စုၾကည့္ေတာ့

 တိုင္းမွဴးေက်ာ္ဘ ရထားမထြက္ေသးလို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို တားထားျခင္းလို႔ သိရပါတယ္။ 

ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္၏ မင္းသား ေမာင္သိန္းထိုက္ ပိတ္ထားေသာ

 ေက်ာင္းတံခါး၀မွာ ဆရာတေယာက္နဲ႔ စကားမ်ားေနတယ္ တိုက္ပံုကိုဝတ္ၿပီး ပါးစပ္တခုလံုး


 ရဲပေဒါင္းခတ္ေအာင္ ကြမ္းေတြကိုဝါးထားတယ္။ ဆရာကို သူေျပာေနတာ ကေတာ့ “ 

က်ေနာ္တို႔ အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီး ဒီလက္နက္ကိုင္ေတြ ဘာျဖစ္လို႔က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို 

၀ိုင္းထားၾကတာလဲ အခုဖယ္ေပးပါ။ ကားမတ္စ္ကေျပာဘူးတယ္ စာသင္ေက်ာင္းဆိုတာ

 ကေလးေတြရဲ့ ကစားကြင္းတဲ့ အခုဟာက အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးနဲ႔တူေနၿပီ “ ဟု 

သူဖတ္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြထဲက စကားလံုးေတြကို ဟန္ပါပါရြတ္ျပကာ 

အတင္းတိုးထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ရွိရာဖက္သို႔ ဦးတည္လာၿပီး 

က်ေနာ္တို႔နားေရာက္တဲ့အခါ လမ္းသြားလမ္းလာ ေတြကိုပိတ္ထားတဲ့ BOC ဂိတ္ကို

 ကန္ဖြင့္လိုက္သည္။ ေစာင့္ေနသည့္ စစ္သားကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ သြားၾက သြားၾက 

လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္ရွိတယ္ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္အနားေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီေန႔က်မွ

 တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ကြာ တိုင္းမွဴးေရာက္ေနတယ္တဲ့ သြားမယ္ဆိုၿပီးက်ေနာ့္ 

စက္ဘီးမွာတက္လိုက္လာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ (၈) ရက္(၈)လ (၁၉၈၈) ခုႏွစ္မွာ

 က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ ေစာေစာစီးစီး KIA မွ လာပစ္ေသာ ေသနတ္သံ ၾကားရပါတယ္။

 ေနာက္တိုင္းမွဴး ေက်ာ္ဘ ေရာက္ေနလို႔ စစ္တပ္က လံုၿခံဳေရးတိုးယူထားပါတယ္။ 

တိုက္ဆိုင္မႈေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ မဟာစီမံခ်က္ႀကီး အထမေျမွာက္ ျဖစ္သြားရပါေတာ့တယ္။ 
အဲဒီညေနမွာ သိန္းထိုက္ကို ရံုးခန္းမွာေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ဆရာမ်ား

 ေခၚယူစစ္ေဆးျခင္းကိုခံခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔ကိုဖမ္းရင္ ျပႆနာပိုမိုႀကီးလာနိုင္တယ္လို႔ ယူဆၿပီး

 သူ႕အမ ေက်ာင္းဆရာမရဲ့ အာမခံခ်က္နဲ႕သူ႔ကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ 

ၾသဂုတ္လ(၉) ရက္ ေန႔မွာစ၍ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း

 သိန္းထိုက္ရဲ့ဆုေတာင္းေတာ့ျပည့္တယ္လို႔ ဆိုရမွာ ေပါ့။ ေကာလဟာလမ်ား 

တနိုင္ငံလံုးေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပေနၾကၿပီလို႕ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ ေကာလဟာလ 

သတင္းေတြပ်ံ႕ေနပါတယ္။ “ ၿမိဳ႕နယ္ကေကာင္းလို႔ ဒီၿမိဳ႕မွာဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ရဘူး”

 “ေက်ာက္ျပင္ သနပ္ခါးတုန္းေတြထမိန္ေတြကို တျခား ေက်ာင္းသားေတြ ပို႔တယ္” စေသာ

 ေကာလဟာလသတင္းေတြ ျပန္႔လႊင့္္ေနပါေတာ့တယ္။ ၾသဂုတ္လ(၉) ရက္ေန႔မွာ

 ဘူတာကိုသြားေတာ ့ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕မမွာေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးရဲ့သား

 ၀င္းေက်ာ္သူ ကို ျမစ္ႀကီးနား-မႏၱေလးအစုန္ရထားေပၚမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ ဒါနဲ႔ျမစ္ႀကီးနား

 အေျခအေနသြားေမးၾကည့္ေတာ့ သူေတာ့မႏၱေလးလစ္ေတာ့မယ္တဲ့ ျမစ္ႀကီးနားမွာေတာ့ 

မေန႔ကဆႏၵျပတယ္ ရဲကပစ္လို႔ ေဇာ္နန္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေသတယ္ 

(၁၀)ရက္ေန႔မွာ ေဇာ္နန္အေလာင္းကိုထမ္းၿပီးဆႏၵျပမယ္၊ ျမစ္ႀကီးနားမွာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ 

အာဏာပိုင္ေတြၾကားတင္းမာမႈေတြႀကီးထြားေနတယ္၊ အေျခအေနမေကာင္းဘူးဆိုၿပီး

 ေျပာသြားပါတယ္။ တနိုင္ငံလံုးေက်ာင္းေတြကိုေတာ့ (၁၀)ရက္ေန႔မွာစတင္ပိတ္ဖို႔ (၉)ရက္ေန႔မွာ

 ေရဒီယို မွေၾကျငာ၍ ပိတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ မႈိင္းရာျပည့္ကြင္းက ေၾကြးေၾကာ္သံ 

က်ေနာ္တို႔အိမ္တြင္ ဧည့္သည္ သံုးေလးေယာက္က အၿမဲလိုရွိေနတတ္ပါတယ္။ အေမနဲ႔ 

အကိုတို႔က သူတို႔ ၀ယ္လာတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းေတြကို မိုးေကာင္းမွာ

 ေစ်းမကိုက္လ်င္(အျမတ္မရရင္) မႏၱေလးသို႔ ဆင္းေရာင္း တတ္ပါတယ္။ 

အဲလိုသြားေရာင္းတဲ့အခါ ေက်ာက္စိ္မ္းေတြကို သယ္ေပးမဲ့သူ(carry) ကိုငွါးရပါတယ္။

 တရားမ၀င္ ေရာင္းဝယ္ေနၾကတာျဖစ္လို႔ တေနရာနဲ႔ တေနရာ သယ္ယူတဲ့အခါ

 အဖမ္းအဆီးခံရတတ္ပါတယ္။ အေစာ ပိုင္းေတာ့ အရပ္သား carry ေတြငွါးပါတယ္။ 

အဖမ္းအဆီးေတြမ်ားလာေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္တပ္ထဲက စစ္သားေတြကို carry 

အျဖစ္ငွါးပါတယ္။ အေဖက စစ္မႈထမ္းေဟာင္းဆိုေတာ့ စစ္သားေတြနဲ႔လည္း က်ေနာ္ တို႔အိမ္က 

ရင္းႏွီးပါတယ္။ ေအာက္ေျခစစ္သားေတြရဲ့ ဘဝကိုလည္း က်ေနာ္တို႔မိသားစုက ေကာင္းေကာင္း 

နားလည္ပါတယ္။ စစ္သားဆိုတဲ့ေနရာမွာ လက္ရွိ တာ၀န္ထမ္းေနသူေရာ စစ္တပ္မွ 

ထြက္ၿပီးသားသူေတြလည္း ပါပါတယ္။ (၁၀)ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ မႏၱေလးမွျပန္လာေသာ

 စစ္မႈထမ္းေဟာင္း ဦးတင္၀င္းက က်ေနာ့္ကို စာရြက္အပိုင္းေလး လာေပးပါတယ္။

 က်ေနာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မႏၱေလး မႈိုင္းရာျပည့္ကြင္းမွာေ၀တဲ့ လူထု သပိတ္ႀကီး စတင္ဖို႔ 

ခရိုင္ၿမိဳ႕နယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စုမိေနၿပီ မၾကာခင္ တနိုင္ငံလံုး ေဆာင္တဲ့ သပိတ္ႀကီး 

စတင္ေတာ့မည္ သပိတ္ကို ေအာက္ပါေၾကြးေၾကာ္သံအတိုင္း တညီ တညြတ္ထဲ 

သပိတ္ေမွာက္ၾကရန္။

 သပိတ္ …. သပိတ္…… ေမွာက္ေမွာက္ မီးဒုတ္….မီးဒုတ္ ရွဳိ႕ …..ရွိဳ႕႕႕

 ကုန္ေစ်းနွဳန္း အမွန္တကယ္က်ဆင္ေရး ဒို႔အေရး…..ဒို႔အေရး

 ေက်ာင္းသားသမဂၢျပန္လည္းဖြဲ႔စည္းေရး ဒို႔အေရး…..ဒို႔အေရး

 စိန္လြင္ အစိုးရျဖဳတ္ခ်ေရး ဒို႔အေရး…..ဒို႔အေရး

 ဒီမိုကေရစီရရွိေရး ဒို႔အေရး…..ဒို႔အေရး

 အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ရမည္ ေအာင္ရမည္

 ဆိုတဲ့စာကိုေတြ႔လိုက္ေတာ့ ေက်းဇူးပဲ ဦးတင္၀င္း ဆိုၿပီး စာရြက္ကိုက်ေနာ္ယူလိုက္ေတာ့

 ဦးတင္၀င္းက “မင္းအေမ ဆူေနပါအံုးမယ္ကြာ” က်ေနာ္ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ 

ကာဗြန္(မွင္ခံစာရြက္)ခံၿပီး အရြက္ ငါးဆယ္ခန္႔ကူးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွ

 ရင္းႏွီးေသာသူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕ကိုေတြ႔ၿပီး ေႀကြးေႀကာ္သံစာရြက္ မ်ားကို ထပ္ဆင့္ပြားကူးၿပီး

 လိုက္ေ၀ငွရန္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ လူတိုင္းသိတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ ၾသဂုတ္လ(၁၂)ရက္ေန႔မွာ 

မနက္အိပ္ယာမွထကတည္းက အညိဳးႀကီးႀကီးနဲ႔ ရြာေနတဲ့မိုးဟာ(၁၁) နာရီခြဲ ေလာက္မွ

 စဲလာပါတယ္။ သိန္းထိုက္ကလည္း က်ေနာ့္အိမ္ဖက္ကို မေရာက္လာေတာ့ပါ။ က်ေနာ္တို႔

 ၿမိဳ႕မွာ တကယ္ပဲဆႏၵျပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမရွိေတာ့ဘူးလား၊ 

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေျပာသလို စီးပြားေရးကိုပဲ စိတ္ဝင္စားၾကတာလား၊

 ဘယ္သူမွဦးေဆာင္မဲ့သူမရွိၾကေတာ့ဘူးလား၊ စသျဖင့္ ခံျပင္းစိတ္ေတြနဲ႔ အေတြး

 နယ္ခ်ဲ႕ေနမိပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သိန္းထိုက္တို႔ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ 

တင္ေထြးဆိုသူ က်ေနာ့္အိမ္ကိုေမးၿပီး ေပါက္ခ်လာပါတယ္၊ 

သပိတ္ေမွာက္မယ္လို႔လာေျပာပါတယ္၊

  မနက္ျဖန္ထြက္ရေအာင္ မင္းမွာ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲတဲ့ က်ေနာ္က 

(၂၀)ေလာက္ရွိတယ္ေျပာေတာ့ သူ႔ဆီမွာ အေယာက္ (၅၀)ေလာက္ကိုေျပာထားၿပီးၿပီ

 အလံလည္းရွိတယ္လို႔ေျပာလာပါတယ္။ ငါဆီမွာ ေၾကြးေၾကာ္သံေတာ့ရွိၿပီ ဒါဆိုမနက္ျဖန္

 ေရႊသာေလ်ာင္း ဘုရားႀကီးမွာစုၿပီး ထြက္မယ္လို ့က်ေနာ္တို႔အၾကမ္းျပင္းတိုင္ပင္လိုက္ၾကတယ္။

 ညဖက္မွာ တျခားသူေတြနဲ႔ အေသးစိတ္ ျပန္ေဆြးေႏြးမည့္ ေနရာကိုေျပာၿပီး တင္ေထြးလည္း

 ထြက္သြားပါ တယ္။ က်ေနာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလိုက္ေျပာ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ 

ထပ္ၿပီးကူးနဲ႔ တေနကုန္ အလုပ္ရွုဳပ္ ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို အေမကရိပ္မိလာတယ္၊ မသြားဖို႔ 

မလုပ္ဖို႔ေျပာေတာ့ ဟုတ္ကဲ့လို႔ပဲ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္၊ ညေနေရာက္ေတာ့ 

သိန္းထိုက္ေရာက္လာပါတယ္ သူနဲ႔အတူ ဆရာကိုမ်ိဳးလြင္ဆီကိုသြားၿပီး မနက္ျဖန္ က်ေနာ္တို႔ 

စေတာ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူျပဴးတူးပ်ာတာျဖစ္သြားပါတယ္ “ အရမ္းလုပ္လို႔မရဘူး စနစ္

 တက် မလုပ္ရင္ အားလံုးအဖမ္းခံၾကရမယ္” လို႔ေျပာပါတယ္။ ညဆံုရပ္ေနရာကို 

ကိုမ်ိဳးလြင္ကိုေျပာျပၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အေျခအေန သိရေအာင္(၆)နာရီခြဲေလာက္မွာ

 ၿမိဳ႕ထဲကို လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သိုသိုသိပ္သိပ္စီစဥ္ထားေသာ ဆႏၵျပမယ္ဆိုတဲ့ 

သတင္းကတၿမိဳ႕လံုးကိုပ်ံံ႕ေနပါေတာ့တယ္။ လူတိုင္းသိတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေပါ့။

 ညေရာက္ေနေတာ့ ေရဒီယိုက ဦးစိန္လြင္ နုတ္ထြက္သြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္းၾကားေတာ့ ဆႏၵျပဘို႔

 ဆက္လုပ္ရမလား မလုပ္ရဘူးလား က်ေနာ္မေဝခဲြတတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေန႕မနက္ 

က်ေနာ္အိပ္ေနတာ အေမက ေတြ႔ေတာ့ “ ကဲ--သပိတ္ေခါင္း ေဆာင္ႀကီး မထေသးဘူးလား” လို႔

စသလိုလိုနဲ႔ က်ေနာ္ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ သိခ်င္တဲ့ပံုနဲ႔ စကားလာေျပာပါတယ္။

 က်ေနာ္က “ အေမကလည္း စိန္လြင္အစိုးရ ျပဳတ္က်သြားၿပီလုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူး” လို႔

 ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ အေမကစိတ္ေအးသြားၿပီး သူ႔အလုပ္သူ ျပန္လုပ္ေနတာေပါ့။ က်ေနာ္လဲ 

လက္ဖက္ရည္သြားေသာက္္လိုက္အံုးမယ္ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္း ထြက္လာခဲ့ ပါတယ္။ 

စက္ဘီးနဲ႔ပါတ္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔စုရပ္ ေရႊသာေလ်ာင္း ဘုရားႀကီးမွာ ဆႏၵျပမဲ့

 ေက်ာင္းသားေတြ မေတြ႔ရပဲ က်ေနာ္ထင္မွတ္မထားတဲ့ လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ႔ စစ္သားေတြ 

ကိုေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးကို လွည့္စားျခင္း မိုးေကာင္းၿမိဳ

႕ ေရႊသာေလ်ာင္းဘုရားႀကီးရဲ့ လမ္းတဖက္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားတန္းစီေနသည္။ 

က်ေနာ္တို႔ လူေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ မနက္စာကိုစားသံုးရင္း 

အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ 

က်ဴရွင္ဆရာကိုမ်ိဳးလြင္ကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ကိုမ်ိဳးလြင္က က်ေနာ့္ကို ေခါင္းတခ်က္ ဆတ္ၿပီး

 အေျခအေနကိုေမးပါတယ္၊ က်ေနာ္လည္းလက္ကာျပၿပီးထြက္လာခဲ့ပါတယ္၊ ပါတီယူနစ္

 ရံုးေရွ႕က စိမ္းဝါ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အနီးမွာ ျမစ္ႀကီးနားေကာလိပ္မွာ

 တက္ေနတဲ့ေက်ာ္စိုး(က်ဆံုး)နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ သူက “ မင္းအစီအစဥ္ကိုဖ်က္ လိုက္ေတာ့တဲ့”

 က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမယ္မသိေတာ့ပဲ ထိုင္ေတြေဝေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စံေရႊျမင့္ဆိုတဲ့ 

သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ဘာမေျပာညာမေျပာ 

ပိတ္ေဟာက္ပါေတာ့တယ္။ “မင္းကြာ လူေတြကို ေခၚတုန္းကေခၚထားၿပီး ဘာလုပ္ေနတာလဲတဲ့ “ 

က်ေနာ္က လည္းျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္ “ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ိ ထိုင္းေနတာ” 

“ဒါဆိုငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့” ဘယ္ကိုလိုက္မွာ လဲလို႔ေမးလိုက္ေတာ့ “ေဒဝေက်ာင္းကို” 

လို႔ျပန္ေျပာတယ္ ေနာက္သူရွင္းျပတာက လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ သူက

 သုတ္ႆန္ေက်ာင္း(ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း)မွာ လူစုမယ္လို႔ အမ်ားၾကားေအာင္ေျပာလိုက္ေတာ့

 ေထာက္လွမ္းေရး ေတြက အဲဒီကို ေရာက္ကုန္ၿပီ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႕ဆန္းထြန္းတို႕ေနထိုင္ရာ

 ေဒဝဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာဆံုၾကရန္ ဆန္းထြန္းက လူစုထားတယ္ဆိုေတာ့ 

က်ေနာ္ထလိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ရွားရွားပါးပါ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ 

ငါးေယာက္ေလာက္သာရွိေသးသည္ ေနာက္ေတာ့ တေယာက္စႏွစ္ေယာက္စ လာ

 ေရာက္ၾကရင္း လူ(၂၀)ေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္လူလိုက္စုကထဲက ေက်ာင္းသူေတြကို

 လိုက္မစည္းရံုးပါ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္တို႔အတန္းထဲမွ ေက်ာင္းသူေလးေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ 


သူတို႔ေရာက္လာေတာ့ နင္တို႔ ဘာျဖစ္လို႔လာၾကတာလဲ အႏၱရယ္မ်ားတယ္လို႕ေျပာေတာ့

 ကိုႀကီးတို႔ေတာင္လုပ္ေသးတာ ညီမေလးတို႔လဲ ပါရမယ္ ေက်ာင္းသူ/သားေတြရဲ့အေရး 

အားလံုးနဲ႔ဆိုင္တယ္ပါရမွာပဲတဲ့ က်ေနာ့္ကိုျပန္ရန္ေတြ႕တယ္။ သူတို႔နဲ႔က်ေနာ္က

 ေမာင္ႏွမေတြလို႔ရင္းႏွီးၾကေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို အတန္းထဲမွာလဲ

 ကိုႀကီးဟုေခၚၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ (၂၀)ေယာက္ေတာ့ ေက်ာ္လာၿပီ။ လူ(၂၀)ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့

 အဖမ္းခံရဖို႔ မ်ားတယ္ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က အၿမဲတမ္းမာရွယ္ေလာ(၁၄၄) ထုတ္ထားတဲ့ၿမိဳ

႕ လူနည္းရင္ေတာ့ ပစ္လည္း သတ္နိုင္တယ္။ က်ေနာ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ

 ေနာက္ထပ္(၄)ေယာက္၀င္လာသည္ တင္ေထြးက “အဲဒါ ကိုေအာင္ႀကီးပဲ(ယခု RCSS

 ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ေမာင္) သူက မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတာလို႔

 ေျပာေတာ့ က်ေနာ္နဲနဲအားတက္လာပါတယ္ ။ က်ေနာ္တို႔ ဦးေဆာင္ ဆႏၵျပမဲ့

 ေက်ာင္းသားေတြျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တခ်ိိဳ႕(၈)တန္း(၉)တန္း(၁၀)တန္း ေက်ာင္းသားေတြ 

ရွားရွားပါးပါး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တေယာက္ပါခဲ့တယ္။ အားလံုးလူစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့

 ေယာကၤ်ားေလး က (၂၃)ေယာက္ မိန္းကေလးက(၄)ေယာက္စုစုေပါင္းမွ (၂၇) ေယာက္

 အဖမ္းေတာ့ခံရနိုင္သည္။ ရန္ကုန္ နဲ႔ တျခားၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားမွ ေက်ာင္းသားေတြ 

တခ်ိဳ႕အသက္ေတာင္စြန္႔ သြားၾကၿပီ တာ၀န္ေက်သြားၾကၿပီ က်ေနာ္တို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလို႔ 

မရေတာ့။ မဆလ အလံနဲ႔ သူခိုးဓါးျပမ်ား ေရာက္လာၾကတဲ့ သူေတြအားလံုး

 တိုင္ပင္လိုက္ၾကပါတယ္။ လူေတာ့နည္းတယ္ မတတ္နိုင္ ထြက္မွျဖစ္ ေတာ့မယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ 

က်ေနာ္တို႔ ခ်ီတက္ရာလမ္းတြင္ ေတြ႕တဲ့သူမွန္သမွ် အကုန္းဆြဲရန္ သေဘာတူ လိုက္ၾကပါတယ္။ 

က်ေနာ္တို႔ အားလံုးထြက္ၾကမယ္ ဘာမွမေၾကာက္ၾကနဲ႔ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့သူမွန္သမွ် အကုန္

 ဆြဲထည့္ ေျပာလိုက္သည္ဆိုရင္ပဲ အားလံုးက တၿပိဳင္နက္တည္း ပါလာေသာ ပဝါမ်ား

 သဃၤန္းအစုတ္မ်ားျဖင့္္ မ်က္ႏွာမ်ားတြင္ စည္းလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ပါလာေသာ

 နုတ္ခမ္းနီမ်ား မိတ္ကပ္မ်ားျဖင့္ ရုပ္ကိုမမွတ္မိေအာင္ဖ်က္ လိုက္ၾကပါတယ္။ ထြက္မဲ့သူေတြကို

 ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အစိုးရကို ဆႏၵျပမဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔မတူ ရုပ္ရွင္ထဲက သူခိုး၊ 

ဓါးျပ ေတြလိုျဖစ္သြားၿပီး ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္ပင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ ။

 အလံတာ၀န္ယူထားတဲ့ တင္ေထြးကို အလံထုတ္ေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ထင္ထားတဲ့ 

ၾကယ္ငါးပြင့္အလံမဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္တို႔ ဆန္႕က်င္သပိတ္ေမွာက္မဲ့ ၾကယ္(၁၄)ပြင့္ 

အလံျဖစ္ေနတာကို သြားေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ “ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဒါမဆလအလံႀကီး” လို႔

 ေျပာေတာ့ “ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဒီအလံနဲ႔ ပဲထြက္မယ္” လို႔တေယာက္ကလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

 အလံကိုေတာ့ (၈)တန္း ေက်ာင္းသား ေဇာ္လင္းက ကိုင္ၿပီးအေရွ႕ထြက္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္

 လိုက္ေ၀ထားေသာေၾကြးေႀကာ္သံမွာ စိန္လြင္အစိုးရ ေနရာမွာ 

စိန္လြင္အစိုးရျပဳတ္က်သြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ ျဖဳတ္ခ်ေရးလို႔ 

အစားထိုးကာ ျပင္ လိုက္ၾကတယ္ ။ မိုးေကာင္းၿမိဳ႕ေဒဝဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝတြင္ 

ထြက္ရန္စီလိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ တို႔အာလံုးရဲ့ စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္မႈ၊ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ၊

 ခံျပင္းမႈေတြေရာျပြန္းေနလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ေၾကြးေႀကာ္ သံကို

 တိုင္လိုက္သည္ဆိုရင္ ပဲ က်ေနာ္တို႔ (၂၇)ေယာက္၏အသံသည္ လူေပါင္းရာေထာင္ခ်ီ

 ေအာ္သည့္အလား မိုးေကာင္းၿမိဳ႕တၿမိဳ႕လံုးကို ပဲ့တင္ထပ္သြားပါေတာ့တယ္။ စစ္တပ္နဲ႔

 ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၾကၿပီ သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ေမွာက္ မီးဒုတ္ မီးဒုတ္ ရွဳိ႕ ရွိဳ႕ လို႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့

 ေၾကြးေႀကာ္သံကို ေအာ္လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္ တၿမိဳ႕လံုးမွာရွိတဲ့ ေစ်းဆိုင္ေတြ၊

 လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ပန္းဆိုင္ေတြပါမက်န္ အကုန္ပိတ္သြား သည္ကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ရပါတယ္။

 လမ္းသြားလမ္းလာေတြလည္း မေတြ႕ရေတာ့ပါ အိမ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့

 တံခါးေတြပိတ္ၿပီး 

တခ်ိဳ႕ကေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾကတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ မိုးေကာင္းတၿမိဳ႕လံုး သုတ္ႆန္ တစျပင္

 ကဲ့သို႔တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့တယ္။ ေၾကြးေၾကာ္သံကို တိုင္ၿပီးခ်ီတက္ခဲ့ရာ ခ်ီတက္ရာ

 လမ္းေၾကာင္း တြင္ က်ေနာ္တို႔ဆြဲထည့္ရမည့္သူ ေခြးတေကာင္ ေၾကာင္တၿမီးမွမေတြ႔ 

ၿမိဳ႕တပါတ္ရသြားေသာ္လည္း ၀င္လာ သူမရွိ။ ေနာက္မွ က်ေနာ္သိလိုက္သည္တာက

 က်ေနာ္တို႔ရဲ့ မီးဒုတ္ မီးဒုတ္ ရွိဳ႕ရွိဳ႕ လို႔တိုင္လိုက္တဲ့ ေၾကြးေႀကာ္ သံေၾကာင့္ 

လူေတြအားလံုးေၾကာက္လန္႔ကုန္ၾကတယ္လို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အထက(၂)

 ေက်ာင္း ဖက္ကို ဆက္ခ်ီတက္လာခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းက ၿမိဳ႕ထဲဖက္ျပန္အ၀င္မွာ 

လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ႔ စစ္ကားတစီး က်ေနာ္တို႔ခ်ီတက္လာရာလမ္းကို

 ပိတ္ရပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကားေပၚမွ စစ္သားမ်ားဆင္းလာၿပီး ပေစာက္

 ပံုစံေနရာယူလိုက္ၾကကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ သူတို႔ပါလာတဲ့ G.3

 ေသနတ္အသစ္စက္စက္မ်ားကို (ေျဖာင္းးးေျဖာင္းးးေျဖာင္း) ေမာင္းတင္လိုက္ေသာ

 အသံမ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ့္ရဲ့ ႏွလံုးခုန္ႏွဳန္းမွာ မီးရထားအစင္း တရာ

 ခုတ္ေမာင္းသြားသည့္အလား တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ ခုန္ေနပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔
 သပိတ္စစ္ေၾကာင္း သည္လည္း ေခတၱမွ်ရပ္ဆိုင္းသြားပါတယ္။ ( ရာစု )




                                                                                           (ကိုမင္းေဌး(ABSDFေျမာက္ပိုင္း)


facebook မွ ျပန္လည္ကူးယူတင္ျပထားပါသည္။