လူတို႔သည္ လူမႈေရးအတြက္ ေန႔စဥ္အမွ်လႈရွားသြားလာလ်က္ စားေသာက္ေနထိုင္ေရး ကိစၥရပ္မ်ား၊
ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ကိစၥရပ္မ်ား၊ အမ်ိဳးအႏြယ္အလိုက္
အေပါင္းအသင္း ဆက္ဆံေရးႏွင့္ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈ
ကိစၥရပ္မ်ား၊ တဦးႏွင့္တဦး ေရေျမ ေတာေတာင္
ဘယ္လုိပင္ျခားေသာ္လည္း ေတာေတာင္
ရွိဳေျမာင္မ်ားအၾကား အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္
ျဖတ္ေက်ာ္သြားလာခဲ့သည္မွာ လြယ္ကူသည့္
ကိစၥမ်ိဳးမဟုတ္ပါေခ်။
အခက္အခဲၾကားမွ ေက်ာ္လႊားေျဖရွင္းခဲ့သည့္ ေရွးယခင္က
အျပဳအမူ လိမၼာယဥ္ေက်းမႈ (Civilization) အဆင့္ အတန္းကို
ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။
သွ်မ္းျပည္နယ္ အပါအဝင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း မွီတင္းေနထိုင္
လုပ္ကိုင္စားေသာက္လ်က္ရွိၾကကုန္ေသာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ေခတ္စဥ္ကိုလိုက္၍
၄င္းတို႔ သံုးစြဲခဲ့ေသာ လူသံုးပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးမွ သုေတသနျပဳလုပ္လ်က္ေတြ႕ရွိေသာ
အခ်က္အလက္မ်ားအရ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ သုေတသန ျပဳလုပ္ခဲ့ရာမွ
ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ား၊ လွည္းလမ္း၊ ကားလမ္း မရွိေသးသည့္ေခတ္ သမယ၌ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ
ႏြားဝန္တင္ ႏွင့္ေခါင္းေလာင္းသံ အေၾကာင္းကို ေဖာက္သည္ခ်ရသည္သာလွ်င္--
သွ်မ္းတို႔သည္ လွည္းလမ္း ေပၚေသးခင္ ကုန္ကူးရာ၌ ေရွ႕ေဆာင္ႏြား၊ ေရွ႕သြားဥႆဖ မွာ
ႏြားဝန္တင္မ်ားအထဲမွ ေရွ႕ဦးဆံုး အျမဲသြားတတ္ၾကေသာ ႏြားအရြယ္ေကာင္း ရုပ္ေကာင္း
အင္အားေကာင္းတစ္ေကာင္မွ သံုးေကာင္အထိေရြးခ်ယ္၍ ၄င္းတို႔အား အသိအလိမၼာရွိေအာင္၊
အထူးသျဖင့္ ခရီးသြားေနစဥ္ ဘယ္ေရွာင္ ညာေရွာင္၊ ေရွ႕သြား ေနာက္ဆုတ္၊ အသြား အလာ
အရပ္ အနား အတြက္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ႏွင့္ သံုးႏႈံးသည့္ လူ႔စကားလံုးကို
လိုက္နာေအာင္သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးရ၏။
ခရီးသြားဖန္မ်ားေသာ္ မိမိ၏ႏြားအုပ္မွ ၄င္းတို႔ သံုးႏႈံးေသာ စကားလံုးမ်ားကို နားလည္၍
လိုက္နာေသာ ႏြားတေကာင္ကို ေရြးထုတ္၍ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းညႊန္အျဖစ္ (ပိုးနမ္း)
ဟုသတ္မွတ္လ်က္ ထိုႏြားအား အျခားႏြားမ်ားထက္ အခြင့္အေရးေပးၿပီး အထူးတန္ဆာ
ဆင္ေပးလိုက္သည္။
ဆင္အပ္ေသာတန္ဆာမ်ားမွာ-
ႏြားနဖူးစီး၊ ႏြားဦးကင္းတပ္ဆင္သည့္ ေရာင္စံုပန္းခက္ ပန္းႏြယ္၊ မွန္စီေရႊခ်၊ ပိုးႀကိဳး၊ ဖဲႀကိဳး၊
ကတၱီပါႀကိဳး မ်ားခ်ယ္လွယ္ထား၏။ အျခားေသာ ဝန္တင္ႏြားမ်ားကဲ့သို႔ ပစၥည္းထည့္သည့္
ျခင္းမ်ားမပါ။ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ျဖစ့္သည့္ လူႀကီး၏ အဖိုးတန္ပစၥည္းမ်ားေစာင္ႏွင့္ အျခားေသာ
ပစၥည္းမ်ားကို ေက်ာကုန္းေပၚတင္လ်က္ ေရွ႕စီးေနာက္စီးႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ျမဲေအာင္
ခ်ည္ေႏွာင္ထားပါသည္။
(ဝိုးတံး-ဝိုးလံး) ဟူ၍ ေနာက္လိုက္ ႏြားႏွစ္ေကာင္ထားရေသးသည္။ ပထမ (ဝိုးနမ္း)
ေရွ႕ဆံုးသြားႏြား ကဲ့သို႔ ႏြားႏွစ္ေကာင္ေရြးခ်ယ္၍ ၄င္းတို႔အား ထိုက္သင့္ရာ
တန္ဆာဆင္ေပးလ်က္ ၄င္းတို႔၏ ေက်ာကုန္းေပၚ ေခါင္းေလာင္းႀကီး တလံုးစီ တင္ေပးလိုက္၏။
(ဝိုးနမ္း) ၏ေနာက္သို႔ ထပ္ၾကပ္မကြား အျမဲတေစ လိုက္ရသည္႔ ဒုတိယ ႏြားေဆာင္ ျဖစ္သည္။
ေခါင္းေလာင္းႀကီး ႏွစ္လံုးမွာ မတိမ္းမယိမ္း အစဥ္လိုက္၍ အႀကီး အငယ္ခြဲျခားထား၏။
အသံမွာလည္း လြန္စြားၿငိမ့္ေညာင္း သာယာနာဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ ငါးမိုင္အေဝးသို႔
အသံလႊင့္၏။ (ဝါ) ငါးမိုင္တာေဝးမွ ၾကားရသည္။ ႏြားဝန္တင္ အသင္းအဖြဲ႕ အသီးသီး
ရွိၾကေသး၏။ ေဒသအလိုက္ ရြာအလိုက္ ႏြားဝန္တင္အုပ္စုဟု ဖြဲ႕စည္းထားတတ္ၾကေသး၏။
အခ်ိဳ႕လည္း တသီးပုဂၢလအေနျဖင့္ ႏြားဝန္တင္အအုပ္လိုက္ ထား၏။ ထိုအသင့္းအဖြဲ႕မ်ားမွ
ေခါင္းေလာင္းႀကီး လံုးႀကီး၊ လံုးငယ္ အသြယ္သြယ္၊ အလံုးလွ အလံုးေကာင္း၊ အသံေကာင္း
ဟူ၍ အသီးသီး တန္ဖိုးထား၍ အခ်င္းခ်င္း ဂုဏ္ယူၾကေသး၏။
အစဥ္တစိုက္ ခရီးသြားသည့္အခါ၊ ေရွ႕ဆံုးႏြား (ဝိုးနမ္း) ေနာက္မွ ပစၥည္းမ်ား အျပည့္
တင္ေဆာင္သည့္ ႏြားဝန္တင္အုပ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ႏြားဝန္တင္အုပ္ႀကီးမွာ ႏြားအေကာင္ရည္
အစိတ္မွ ငါးရာအထိ ပါရွိသည္။
ပစၥည္းမ်ား တင္ေဆာင္သည့္အခါ ႏြားဝန္တင္မ်ား၏ အင္အားကိုလိုက္၍ ပစၥည္းမ်ား
တင္ေပးလိုက္သည္။ အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ပစၥည္းမွ်ၿပီး တင္ေပးေလ့ရွိသည္။
ႏြားဝန္တင္အုပ္ႀကီး၏ အလယ္၌ သြားေလ့ရွိေသာ ႏြားအလွ ႏွစ္ေကာင္အား ေရြးခ်ယ္လ်က္
ေခါင္းေလာင္းကို တလံုးစီတင္ေပးၿပီး လိုက္ပါေစခဲ့သည္။ ေခါင္းေလာင္းႀကီး၏ အသံမွာ
အႀကီးအငယ္လိုက္၍ အသံေကာင္းပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ျပဳလုပ္ျခင္းမွာ အစဥ္အလာအရ ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းေပ်ာက္ဆံုးျခင္း ႏြားမ်ား၏
အက်င့္ပ်က္ျပားျခင္းမွ ကာကြယ္သည့္ သေဘာပင္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တေၾကာင္းလည္း
ေနာက္လိုက္ လုပ္ေဖာ္ငယ္သားမ်ားအတြက္ အလြယ္တကူ ႏြားအုပ္ႀကီးအား
ထိန္းကြပ္ႏိုင္ပါသည္။
ေရွ႕ေဆာင္ႏြားအတြက္ ရံဖန္ရံခါ ေျခေထာက္နာျခင္း၊ ဝမ္းေလွ်ာျခင္း၊ ေရာဂါတခုခုျဖင့္
မသြားႏိုင္ပါက အရံႏြား (ဝိုးနမ္း) ထားရပါသည္။ ေရွ႕ဦးဆံုး အျမဲတေစ သြားေလ့ရွိသည့္
ႏြားကိုသာ ေရြးခ်ယ္ရပါသည္။
ေရွ႕ေဆာင္ႏြားမရွိလွ်င္ မျဖစ္ပါ။ ေရွ႕ဦးဆံုးသြားရေသာ ႏြားကိုၾကည့္ၿပီး ဝန္တင္ႏြားအားလံုး
လိုက္သြားရျခင္းျဖစ္သည္။ ေရွ႕ေဆာင္ႏြား၊ ညႊန္ရာသြားရာ လိုက္သြားရသျဖင့္
ေတာင္ေတာင္ရွိဳေျမာင္မ်ား ျဖတ္ကူးသြားလာျခင္း စေသာအမႈကို ေရွေဆာင္ႏြား၏
ရဲစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေရွ႕ေဆာင္ႏြားေကာင္းမွ ေနာက္လိုက္ၾကသည့္ ဝန္တင္ႏြား
အားလံုးေကာင္းသြားပါမည္။ ေရာက္လိုသည့္ေနရာ စခန္းသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္ပါသည္။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ မူရင္းစာအေရးအသားမွ ေရွးယခင္က အေရးအသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ Shan
History Group မွ အနည္းငယ္ျပင္ဆင္ထားပါသည္။ မူရင္းေရးသားသူႏွင့္ မူရင္းစာအုပ္ကို
မေဖာ္ျပႏိုင္ျခင္းအတြက္ ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္း …..
No comments :
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.